Bas van der Hoeven
Bas van der Hoeven Foto: Bas van der Hoeven

Column Bas van der Hoeven: Samen apart

Column

Ik ben een man met een grote afstand tot de huwelijksmarkt. Dat komt niet doordat ik een hekel aan vrouwen heb, integendeel. Ik heb een lieve vriendin die ik heel graag zie komen en na een paar dagen weer handenwrijvend zie vertrekken. Weer baas in eigen huis. Lekker op de bank met een flink glas whisky en een bak ongezonde snacks binnen handbereik Netflix kijken. We zijn niet voor niets geëmancipeerde mannen. Toch? Daar hebben we eeuwen voor gevochten.

De rest van de week trekt zij met vriendinnen langs theaterzalen, filmhuizen en sauna's, volgt cursussen yoga, mindfulness en Sanskriet voor beginners, zwemt met dolfijnen en werkt geroosterde boekweitsalades naar binnen. Daarna belt ze uitgeput weer bij me aan, ik sluit haar in mijn armen waar ze spinnend als een jong katje in slaap valt. Als ze weer ontwaakt, bedrijven we de liefde tot een van ons bezwijkt en de ander 112 moet bellen. Spannend!

We lachen totdat onze kaken pijn doen - vooral om onszelf - drinken wijn, eten olijven en kaasjes terwijl we proberen onbegrijpelijke cryptogrammen op te lossen. We luisteren naar muziek die ons bindt en lezen kranten van voor tot achter. En we praten. Over het ingewikkelde leven dat achter ons ligt en het eenvoudige, maar geweldige bestaan van nu. Over geluk voor het grijpen.

Aan loterijen doen we niet mee. Hebzucht is ons vreemd, we hebben de rest van ons leven genoeg geld om zorgeloos te zijn en te weinig om onze ondergang te bespoedigen. Wat zouden we doen als we 10.000 euro per maand te besteden hadden? We weten het niet. Ja, weggeven aan mensen die het minder hebben.

In de herfst van het leven wordt het nooit meer lente. Ook al worden we samen apart honderd. Maar we léven.