Bas van der Hoeven
Bas van der Hoeven Foto: Bas van der Hoeven

Wolkbreuk

Column

Vrijdagmiddag reed ik vanuit Nijmegen via Duitsland naar huis. Doe ik wel vaker. Het is een mooie route en onderweg kan ik goedkope brandstof voor mens en machine kopen. Een wolkbreuk dreigde. Het leek een kwestie van minuten en de ruiters van de apocalyps zouden met hun bliksemende zwaarden de hemel openrijten.

Plotseling zag ik langs de polderweg een liftster staan. Ik stopte, ze stapte in. Ze wilde terug naar haar auto die ze een dorp verderop geparkeerd had. "Ik loop de Walk of Wisdom", zei ze. "Ken je die? Een pioniersroute rond Nijmegen."

"Ik heb er weleens van gehoord", antwoordde ik. "Je gaat op zoek naar je eigen wijsheid. Of eigenwijsheid."

"Zoiets", zei ze. "Bedankt dat je stopt, ik lift nooit, maar er komt een enorme stortbui aan."

"Ik neem nooit lifters mee", zei ik. "Ik stopte zonder nadenken. Waar staat je auto?"

Het was voor mij maar een klein stukje om.

Ik vroeg of ze zichzelf had gevonden op de eenzame pelgrimsroute.

"Dat kun je wel zeggen, het was heftig."

"Sinds kort weer alleen?", vroeg ik, want ik herkende iets in haar stem: de toon van eenzaamheid.

"Ja", bevestigde ze. Twee grote tranen rolden traag over haar wangen. Aan de andere kant van de voorruit sloeg de ruitenwisser een waterval aan flarden. Haar auto kwam in zicht.

"Ook achter die wolken schijnt een zon", zei ik. En wees naar de duisternis die als een bergketen op de einder stond. Ze veegde haar tranen weg en liep de stromende regen in. Ik wist dat mijn woorden geen troost boden. Iedereen is alleen. Op zoek naar eigen wijsheid.