Freddy, Adamo en Jimi

Dit jaar is 'Electric Ladyland' van Jimi Hendrix vijftig jaar oud.

Een halve eeuw! De hoes is gehavend, de plaat heeft krasjes en scheurtjes, maar wat knallen 'All along the watchtower' en '' Voodoo Chile' nog uit de speakers. Geweldig.

Mijn ouders hadden een bloedhekel aan die takkeherrie. Zo noemden ze alle muziek die ik draaide op de stereoinstallatie die ik na zes weken vakantiewerk had aangeschaft. Nu nog rammelen hun urnen onheilspellend op de piano als ik Hendrix op volle sterkte afspeel.

Ze luisterden graag naar Duitse operettezangers. Kwijlliedjes als 'Dein ist mein ganzes Herz' en 'Mann müsste nochmal zwanzig sein'. Fout ná de oorlog, vond ik het.

Achteraf gezien misschien overdreven, maar mijn zussen hielden ook al van een Duitser. Freddy Quinn die 'Junge komm bald wieder' zong. En van Adamo, een van oorsprong Siciliaanse Belg die Franse liederen kweelde.

Eenzaam bivakkeerde ik aan gene zijde van de generatiekloof. Gelukkig had ik Hendrix, Cream, Led Zeppelin en nog veel meer 'takkeherrie' bij me.

Nu ben ik ouder dan mijn ouders waren toen ik ze kwelde met mijn luide muziek. Het was een vorm van terreur, daar hadden ze achteraf bekeken wel gelijk in.

De voorspelling dat het voorbij zou gaan, die voorliefde voor in hun oren ongestructureerde, onverstaanbare herrie, is niet uitgekomen. De platen die ik een halve eeuw geleden kocht, beluister ik nog steeds. Vaak samen met mijn zoons die dit tijdperk van wegwerpmuziek en epigonisme graag zouden inruilen voor toen. De jaren dat Popmuziek in zijn wiegje lag te blèren van de groeistuipen.

Ik was er bij. Ik leefde bewust in een tijdperk van verandering en verwondering.

Laatst luisterde ik naar 'Man müsste nochmal zwanzig sein' op YouTube en kreeg kippenvel. Als postuum eerbetoon aan mijn ouders?

Of word ik volwassen?