Tevreden

Zonder goede voornemens ben ik aan het nieuwe jaar begonnen. Niet omdat mijn leven perfect is, maar ik ben er tevreden mee. Meer dan dat zelfs, ik ben gelukkiger, meer in balans dan ooit. Dat is wel treurig. Dat ik driekwart van mijn bestaan heb moeten worstelen om uiteindelijk een staat van welbevinden te bereiken.

Zo is het ook weer niet. Dat leven daarvoor, van mislukte carrières, gedoofde relaties en doodgebloede vriendschappen heb ik moeten leven om te komen waar ik nu ben. Het gaat me niet meer om het hebben. Het kan mij aan iets ontbreken zonder dat ik het mis. Ik kan diep gelukkig worden van dagelijkse wonderen. Dichterbij de dood dan ooit voel ik me springlevend. Vol van dromen die dat mogen blijven.

Vanaf de eerste dag dat ik met pensioen ben voel ik een vrijheid die het best te omschrijven is als vliegen zonder vleugels. Ook in - nieuwe - relaties ervaar ik die bevrijding en herken die soms ook in een vrouw. Los van zoveel moeten, vrij van het voldoen aan verwachtingen. Die schijnbare leegte vult zich op wonderbaarlijke wijze met een diepe tevredenheid. Klinkt misschien suffig, ik zou er ook grotere woorden voor kunnen gebruiken, maar die passen niet.

Het is koud, een flets zonnetje kan niet goed maken wat een ijzige wind verpest. Ik zit binnen en kijk naar de mezen die op mijn voederplank scharrelen. Ze eten totdat een ekster ze verdrijft. Die hakt de vetbollen in stukken en schrokt ze naar binnen. Tien minuten later keren de meesjes terug en pikken zorgvuldig de achtergebleven resten op. Ik voel meer verwantschap met de mezen dan met de zwartwitte, dominante ekster. Misschien was ik een ekster, bedenk ik. Een schrokop die geen idee had hoe mooi het is een mees te zijn.