Sonar-ping

Ziek tik ik deze column. Snipverkouden snotter ik me door de dagen. Het is minstens 25 jaar geleden dat ik ziek was. Samen met mijn vrouw had ik griep. Het was in de jaren dat we een zeer aanstekelijke relatie hadden. We lagen heet en plakkerig tegen elkaar aan te rillen, terwijl schoonmoeder voor ons nog enige kind zorgde.

Nu moet een elektrische deken voorkomen dat mijn eenzame lijf onderkoeld raakt, zuigtabletjes verzachten de keelpijn. Ik moet snel genezen, want donderdag ga ik naar The Pink Floyd Project in de Vereeniging. Goede recensies gelezen en klassieke popmuziek kan niet vaak genoeg door anderen worden gespeeld. Vooral als de oorspronkelijke groepsleden dood zijn of onderlinge vetes uitvechten. Zolang ze maar niet dezelfde kapsels en kleding dragen en gebaartjes gaan imiteren. De muziek en niets dan de muziek.

Zoals alle tegenslag heeft ook deze verkoudheid een voordeel: ik kan languit liggend alle muziek van Pink Floyd nog eens rustig beluisteren. Dat zorgt voor heel veel voorpret. De begintijd van de band ging aan me voorbij. Zeg maar de Syd Barrett-periode, door sommigen gezien als de beste. Voor mij begon het genieten pas in 1971 met het album Meddle. Daarop de twee PF-klassiekers One of these days, met die stuwende dubbele basgitaar, en het meesterwerk Echoes.

In dat laatste nummer komt de magie van de band volledig tot bloei en laat David Gilmour horen hoe hij al met twee noten een muzikaal stilleven kan schetsen. Vanaf de eerste sonar-ping tot de laatste toon blijft het 23 minuten durende nummer boeien.

Dark side of the moon mogen ze integraal spelen. Tijdens The great gig in the sky had ik lang geleden een mystieke ervaring met een vriendin. Zoiets vergeet je nooit meer. Na het gehypte dubbelalbum The Wall en de fraaie herhalingsoefeningen Animals en Wish you were here was de koek wat mij betreft op.

Nu neem ik een dubbele dosis paracetamol en kruip onder de wol. Donderdag moet ik fit zijn. Niet alleen voor de muziek, maar ook voor de vrouw die dan naast me zit. Ik heb haar verteld dat ik een energieke, kerngezonde senior ben. Dat moet ik tijdens de eerste ontmoeting wel waarmaken.

Enfin, als ze vlucht heb ik altijd de muziek nog. Ook zonder mystieke ervaring is The great gig in the sky, met zang van de Amerikaanse Durga McBroom, dik de moeite waard. Hoop ik dan maar.