Foto: Bas van der Hoeven

Boeddha in Afferden

woensdag 17 mei 12:21 - 2017 Column

Bezit bezit.

Korter dan in deze zin kan ik niet uitdrukken wat materiële welvaart volgens het boeddhisme met je doet. Dat rijkdom jou gaat bezitten in plaats van andersom.

Hebzucht kent vele verschijningsvormen. De meest besproken is op dit moment de uit het schetsboek van Peter van Straaten ontsnapte VVD'er Henry Keizer. Een man die zich verrijkt door het op grote schaal verbranden van lijken. En waarom? Om steeds grotere maatpakken te kunnen kopen?

Er zijn ook mensen die juist niks meer uitgeven. Die zijn in de ban van de cijfers op hun bankrekening. Ik denk inmiddels dat oppotten beter is dan verbrassen. Met geld uitgeven stimuleer je de tomeloze economische groei die de mensheid uiteindelijk naar de afgrond leidt. Dat snapt, op Sybrand Buma na, inmiddels iedereen.

Ik ben niet rijk, maar ken geen armoede of honger. Ik werd volwassen in de jaren zestig. Als kind van de eerste in welvaart gemarineerde generatie. Met mijn vrienden stond ik ingeschreven bij een opleidingsinstituut, maar we verdeden de dagen met muziek luisteren, blowen, eindeloos discussiëren over de ideale maatschappij en het lezen van het dagboek van Che Guevara. We streefden niet naar meer en dachten dat dat feit ons beter maakte dan onze ouders. Die ploeterden alleen maar, de losers.

Wij lééfden. En wat we hadden deelden we. Bier, joints, elpees en, nadat de seksuele revolutie vanuit de steden het platteland overstroomde, ook vrienden en vriendinnen. Zo kon het gebeuren dat de buurman aanbelde en zei: "Ik houd vanavond een seksfeest met muziek van Soft Machine. Kom je ook?"

"Cool", zei ik. "Wie komen er nog meer?"

"Als jij je vriendin meebrengt, zijn we met z'n drieën", was het antwoord.

En dan ging je 's avonds, met een fles goedkope wijn, naar de buurman.

Natuurlijk werkte dat 'eerlijk delen' niet. Bezitsdrang en jaloezie frustreerden onze idealen. Idealen die alleen maar bestonden zolang ze ons uitkwamen, zolang ze pasten in onze beperkte visie.

Terug naar nu. Ik ben een verzamelaar en als ik morgen dood ga moeten mijn kinderen veel uitzoeken, verdelen en weggeven of -gooien. Daar moet ik ze niet mee belasten, vind ik. Dus ga ik soms opruimen. Een actie die bestaat uit een middag verhuisdozen omkiepen en de inhoud sorteren. 's Avonds gooi ik één boek in de papiercontainer. Om het er de volgende dag weer uit te vissen. Mijn bezit, bezit mij dus. Een trieste constatering, want volgens Boeddha verstoort bezit de innerlijke vrede. Maar... er is hoop, in de kerk in Afferden is een groep boeddhisten neergestreken. Daar zal ik eens mee gaan praten. Misschien tref ik daar in de Koningstraat de onttroonde Henry Keizer wel. Mooi onderwerp voor een musical.

reageer als eerste