Dichterbij: Ut lèmpke en de hangklok
Column Dichterbij’t Lèmpke en de hangklok
die waren ut noot ins.
Die twee die lagen altèd
mit mekander in de klins.
’t Lèmpke docht gedurig
over alles veuls te licht.
De hangklok daorentegen
gaaf altèd tegenwicht.
Es iedereen laag te slaope
was ôk ut lèmpke uit.
Mar och, die èrme hangklok
die moes alsmar vurruit.
Want ès ie oot ‘s stilston
dan kreeg ie op zunne kop.
dan wein-de de baos des huizes
dè radarwerk flink op.
Ut lèmpke lachtte stiekem,
Hij docht toen heel gemeen:
Mi één druk op un knöpke
was ut licht al wè ‘t-er scheen.
Al tikkend wachtte toen de klok
rustig op un goed moment.
Want es ge lacht dan motte
zurge dè gij de leste bent.
Toen de stroom waar uitgevalle,
Vur ut lempke echt un ramp,
toen bleef de kamer donker.
Un kèèrs verving de lamp.
Al tikkend zee de klok:
‘Ge kunt wel dûk dicteren.
Mar ut is slimmer um te dimmen.
De ‘tèd’ die zal ut leren.’
Door Rinie van Haren
