Standje nul

Ik zat zo maar eens door wat oude fotoalbums te bladeren en stuitte op een paar klassenfoto’s van de basisschool. Ik betrapte mezelf erop dat ik nog iedereen bij voor- en achternaam kon noemen en vaak ook nog wist wanneer ze jarig waren. Bij de klassenfoto’s van het Pax Christi College in Druten lukte dit al niet meer. Ik bekeek eens goed de gelaatsuitdrukkingen en kleding van mijn oud-klasgenoten en ook die van mezelf. De tijden zijn overduidelijk veranderd. En met dat, ook mijn kapsel, zag ik op de foto’s. Ik tilde mijn kin op en krabde eens op mijn achterhoofd.

Bladerende door de foto’s kwam ik tot de conclusie dat ik alleen geen krullen, vlechtjes en een staartje gehad heb. In niet-chronologische volgorde zag een klassieke coupe du soleil, opgeschoren zijkanten tot zelfs een tragisch bloempotkapsel voorbijkomen. Je zou je bijna doodschamen om deze foto’s ooit aan een partner te laten zien. Maar, de tijden van lange lokken zijn voor mij allang verleden tijd.

Iedere zondagavond heb ik een afspraakje met de tondeuse. Met gepaste tegenzin zet ik het trillende apparaat op mijn hoofd en vijf minuten later ben ik ‘geknipt en geschoren’. Het stofzuigen erna kost me eigenlijk meer tijd. Eerlijk is eerlijk, ik heb er weinig lol in het te doen, maar het is me maandelijks geen 25 euro kapper waard. Pakweg 12,5 jaar geleden had ik besloten om mijn inhammen niet meer te verdoezelen en ook ergerde ik mij aan, zoals een basisschoolleraar ooit mooi verwoordde, ‘het helikopterplatform’ op mijn achterhoofd. Alles ineens met standje nul eraf. Een Meso Hair Therapy bij de kapper heb ik nooit overwogen en voor implants zullen ze mij nooit naar Turkije zien vliegen. Een collega van mij heeft een profielfoto van een oer-Hollands tegeltje met de spreuk ‘Kaal is Klasse’. En zo is het maar net.

Door Rex Broekman