Mariël Kolvenbach
Mariël Kolvenbach Foto: Maik Jansen

De Maas&Waler dat ben ik: Mariël Kolvenbach-van Zon

Mens

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Mariël Kolvenbach-van Zon
Woonplaats: Dreumel
Leeftijd: 53 jaar

‘Ik ben een echte Dreumelse, en ik heb helemaal niet zoveel te vertellen hoor’, zo begint Mariël, bescheiden en voorzichtig. ‘Ik hoopte al een beetje dat de Maas&Waler mij vergeten was, want ik blijf toch wat liever op de achtergrond. Hoewel ik in Dreumel geboren en getogen ben, heb ik toch goede banden met Beneden-Leeuwen, waar ik op de mavo mijn man ontmoette. Een aantal jaren hebben we daar ook gewoond.’

Zorgcentrum St. Barbara
Mariël volgde een opleiding in de zorg in St. Elisabeth in Beneden-Leeuwen en daarna de verpleegkundigenopleiding in Den Bosch. Iedere dag op en neer, geen probleem. Haar vader was directeur van het bejaardenhuis - zoals dat toen nog genoemd werd - St. Barbara en vertelde haar dat het oude nonnenhuis te koop kwam. ‘We hebben het gekocht en met veel inspanning opgeknapt, want het was volkomen verpauperd, en zo ben ik weer in Dreumel terechtgekomen. Ik heb hier nu een mooi sociaal leven opgebouwd, hoewel ik in het begin wel weer moest wennen aan Dreumel.’
Toen vader Van Zon aangaf te willen stoppen met zijn werk, nam Mariël het over, in 2001. Ze vertelt dat het wel even geduurd heeft voordat ze geheel ingewerkt was. In de afgelopen twintig jaar is er veel veranderd. ‘We zijn van bejaardenhuis uitgegroeid tot verpleeghuis, daarnaast leveren we dagverzorging en thuiszorg. Het is veel breder, maar ook zwaarder dan vroeger, niet in de laatste plaats door de ingewikkelde en strenge regel- en wetgeving. Die bureaucratie kost me veel energie, terwijl ik eigenlijk liever echte zorg wil verlenen.’

Honderdjarig bestaan
St. Barbara heeft altijd een belangrijke plek ingenomen in Dreumel. Ooit was het echter bijna verdwenen, maar onder andere door protesten uit het dorp is het er nog. Deze maand wordt het honderdjarig bestaan gevierd. Buiten zijn mannen al druk in de weer met een grote tent, waarin een mooie expositie over honderd jaar St. Barbara wordt opgezet. Tijdens de feestelijkheden komen zo’n driehonderd leerlingen van de scholen er een lied ten gehore brengen, een vurige wens van directrice (‘maar noem mij maar bestuurder’) Mariël. Speciale gast Willeke Alberti zal de harten van de bewoners beslist sneller doen kloppen als ze voor hen optreedt.

Mariël werkte met ongeveer twintig medewerkers toen zij begon, nu zijn het er rond de zeventig. ‘En we hebben aardig veel vrijwilligers. We stellen ons open voor contacten in en buiten het dorp: scholen en andere instellingen. Ik ben heel nuchter en probeer in oplossingen te denken. Vaak gaat dat goed, doordat we korte lijntjes hebben. En het liefst wil ik iets dan ook snel geregeld hebben, dat moet niet te lang duren. We hebben voldoende personeel, maar we kunnen natuurlijk niet alles realiseren. Gelukkig zijn onze medewerkers meestal erg tevreden, zelfs zo dat we een leuke band hebben met elkaar. Kijk, ze sturen me appjes met als aanhef ‘lieve Mariël’, dat zegt toch wel wat, denk ik… Alleen mijn kinderen klagen weleens dat ze gek worden van mijn geregel.’

De wijde wereld in
De vlot pratende Dreumelse had vroeger eigenlijk heel andere plannen. Ze wilde de wijde wereld in, naar derdewereldlanden, om bijvoorbeeld waterputten te realiseren. Dat ging niet door, maar veel later kwam ze in aanraking met mensen op het Griekse eiland Lesbos, waar ze vrijwilligerswerk wilde doen voor vluchtelingen. Toen kwam corona echter tussendoor. ‘Ik zou er nog steeds graag naartoe willen, maar nu is er het honderdjarig bestaan van St. Barbara dat mijn aandacht opslokt. Ik wil graag klaarstaan voor anderen, vooral voor hulpzoekenden en weerloze mensen. Dat heb ik denk ik van mijn moeder. Het doet mij enorm goed dat ze in Dreumel nog herinnerd wordt als een warme en lieve vrouw.’

Vrije tijd
Haar vrije tijd vult Mariël graag met sporten, wijntjes en vakantie. ‘Als je regelmatig sport, blijf je fitter en dan kun je gewoon veel meer aan. En een wijntje op zijn tijd… heerlijk. Vakantie? Wij bezoeken graag verre landen, bijvoorbeeld Gambia en Thailand, en staan fanatiek op de ski’s, soms met een vriendengroep van wel veertig personen. De wintersport is eigenlijk iets heiligs voor ons. Maar Nederland is beslist ook de moeite waard: Friesland, de Waddeneilanden, Den Haag. Hier in het dorp is het prachtig, maar soms zie je dat pas weer als je even weggeweest bent.’

Door Ton van Hulst