Dichterbij: Wens

Vanmèrge ben ik opgestaon
en ha-j ik mar één wens.
Ik zû nou toch zô gère
op zuuk gaon naor die grens.

Ik zû vandaag ut liefste
un dag jouw lij-jen dragen.
Wè gij nou al die maonde
al draagt zonder te klagen.

Ik zie steeds aon oew gezicht
de strijd die gij mot voeren.
Terwijl d’r steeds wèr nij gevaor
op oew lichaam ligt te loeren.

Vur iemand die jou minder kent
zie-de d’r heel goed uit.
Mar iemand die wè bèèter kikt
die ziet jouw bleke huid.

Jouw ogen die nie helder zijn
verbergen jouw verdriet.
Gij onderdrukt dè alle daag
zo dè niemand dè dan ziet.

Kon ik nou toch mar iets meer doen
dan ‘r steeds mar vur jou zijn.
Gif nou vur mijn part heel de wèèk
mar jouw verdriet en pijn.

Dan kom-de gij misschien tot rust,
vur effe dan gin zeer.
Un glimlach die dan zomar kan
zonder enig gekrepeer.

Ik woo dè dizze klèène wens
mar waorhèd wor vandaag.
Want hoeveul tèd daor nog vur is
dè is nog mar de vraag.

Door Rinie van Haren