De Maas&Waler dat ben ik: Ellen Stuart

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Ellen Stuart         
Woonplaats: Batenburg
Leeftijd: 52 jaar

De regio Maas en Waal herbergt vele pareltjes en een daarvan is het paardenparadijs van Ellen Stuart, een wens van bijna iedere paardenliefhebber. Haar paarden vertoeven op een mooie locatie in Dreumel waar het ze aan niets ontbreekt. Weidegang, een gedraineerde bak, longeerbak, paddocks en een ruime stal omringd door het dorpse leven en waar de katten de paarden gezelschap houden. Om over pareltjes te spreken, het is Batenburg waar Ellen woont met haar drie jongvolwassen kinderen; een zoon en twee dochters. Een van de oudste steden van Nederland, hoewel menigeen het als een dorp betitelt. Ellen vertelt: ‘Het is voor mij een bijzonder jaar, want aankomende 1 april woon ik precies 25 jaar in Batenburg en dit jaar bestaat mijn bedrijf tien jaar. Batenburg is zo bijzonder, ik geloof niet dat ik daar snel weg zal gaan. Het thuiskomen voelt elke dag als vakantie. Ik heb misschien niet het mooiste huis, maar zeker wel het mooiste uitzicht.’ 

Carrière
‘Ik ben geboren in Elst en daarna via Puttershoek naar Zeist en Driebergen verhuisd. Van daaruit ben ik gaan studeren aan de Nederlandse Hippische Beroepsopleiding in Deurne voor bedrijfsleider-instructeur. Hiervoor moest ik veel stagelopen, dus ik heb heel Nederland gezien. Na Deurne heb ik onder andere een jaar in Duitsland gewoond en gewerkt waar ik ook heel veel heb geleerd. Het was hard werken, maar het rijden op die geweldige paarden, altijd onder deskundige begeleiding, was duidelijk mijn passie. Daarna ging ik aan de slag bij een paardenfokkerij in Leeuwen. Uiteindelijk kwam ik in Batenburg terecht, waar ik voor mezelf ben begonnen als instructeur en trainer: Ellen Stuart Dressuur. Ik geef privélessen in heel Maas en Waal en daarnaast geef ik ook les bij Paardensportcentrum De Veerkracht in Heumen.’

Liefde voor paarden
‘Mijn liefde voor paarden is begonnen toen ik als kind de eerste keer op een paard zat. Ik was meteen verkocht. Tijdens mijn middelbare-schoolperiode was ik meer bij de paarden dan op school. De hippische beroepsopleiding vond ik helemaal geweldig. Toen ik mijn diploma had, kreeg ik overal banen aangeboden, van de Bermuda-eilanden tot in Japan, maar dat zocht ik niet. Het is dus uiteindelijk mijn eigen bedrijf geworden. Daarnaast verkoop ik paardentaartjes, via de gelijknamige website en Facebookpagina, op basis van havermout en olie met daarin heilzame kruiden verwerkt. Best een succes, al zeg ik het zelf, ieder paardje verdient een taartje.’

Amour en Kaligis
‘Een rode draad in mijn leven met de paarden is dat er altijd mensen voor mij klaar staan en mij willen helpen. Merrie Amour bijvoorbeeld, kwam op mijn pad. Ze kwam te koop en ik dacht die moet ik hebben!

In ruil voor lessen kocht mijn vriendin Amour voor mij. Ik heb de merrie laten dekken en de naam van mijn eerste veulen moest beginnen met een K. Het werd Kaligis, de achternaam van deze vriendin. Wat ik niet wist, is dat haar vader, afkomstig uit Nederlands-Indië, daar vroeger een voorname paardenfokker was, met als doel grotere paarden te fokken. Uitgerekend dát was ook mijn fokdoel. Haar vader was net dat jaar overleden, dus dat was echt een kippenvelmoment.’

Joe
‘Zo verliep het ook met Joe, een bloedmooi zwart paard. Samen met iemand zou ik hem aanschaffen, zodat ik hem kon berijden. Velen zeiden “er is iets mee” en “hij is te goedkoop”, waardoor de ander afhaakte. Ik was te nieuwsgierig en ging toch kijken; hij bleek mijn droompaard. Ik moest snel beslissen, toen was er gelukkig een andere vriend die hem voor mij wilden kopen. Vrij snel voelde ik toch dat er iets niet in orde was; ik kon geen verbinding met hem maken. Toen ik op een gegeven moment de galop waagde, begon hij fantastisch, maar al snel ging het mis. Hij bokte en spinde. Uiteindelijk viel ik van hem af en brak ik een ruggenwervel. Inmiddels zijn we vier jaar verder. Joe is een knuffelkont geworden, ik durf weer op hem te rijden, maar het blijft voorzichtig doen.’

‘Ik heb het rare trekje dat ik juist de lastige paarden wil. Ik wil ze graag het vertrouwen teruggeven. En wat ik ervoor terugkrijg? Hun eerlijkheid en onvoorwaardelijke liefde.’
‘Ooit gaat het er nog van komen, dan schrijf ik een boek over ruiterkunde, dat is de grote droom.’

Door Anne-Bregtje Schelfhout