Dichterbij: Prijs

Ik wies nie wè mijn overkwaam
toen d’r wier aongebeld.
Een miens en ok twee camera’s,
ik stond ervan versteld.

‘t Waar Winston die daor stond
mi bloemen in z’n heand.
De Postcodeloterij,
zo seinde mun versteand.

‘Mogen wij even binnenkomen?
U bent live op de TV.’
Nog amper ‘t te beseffen,
zee ik: ‘Nou, kom dan mar mee.’

Hij lachtte en liep achter mijn
en we gingen dur ut huis.
‘Laten we hier gaan zitten’.
En hij wees op de fauteuils.

‘Wat heeft u nog voor wensen?’
Ik wies ut nie meteen.
Ik keek ‘s in de rondte,
zaag camera’s um me heen.

‘Ga er maar eens goed voor zitten.
Want vandaag is het uw dag.’
Zee Winston mi z’n envelop
en mit un gulle lach.

Hij pakte toen een viltstift
en trok ‘s aon de dop.
Toen makte hij un koffer los,
schreef un getal d’r op.

Net toen ik wilde weten
welk bedrag hij aon mijn gaf,
ge zult ut nie geleuve,
mar toen liep de wekker af.

Door Rinie van Haren