‘Jenken’

Omdat het afgelopen weekend fantastisch wandelweer was, maar even een klein ommetje gemaakt in Plasmolen. Gaandeweg de wandeling passeerden er vele mensen waarvan meer dan de helft het over de straffe wind had. Het is ook nooit goed, dacht ik bij mezelf. De inwoners van Oekraïne zouden willen dat ze een vredig ommetje konden maken in de frisse voorjaarszon.

De slimme lezers onder u hadden de titel al begrepen waarschijnlijk. De Nederlander is er meester in, dit tot ergernis van ondergetekende. Afgelopen kerstvakantie was ik op vakantie in Kaapverdië. Zo’n heerlijk luxe all-in vakantie met alles erop en eraan. Iedere ochtend, middag en avond stond er een buffet klaar in meerdere restaurants waarmee je de hongersnood in Afrika in één klap zou kunnen verminderen. Spreek maar gerust van een schandalige stortvloed aan eten. Desalniettemin betrapte ik iedere keer weer een aantal landgenoten op het feit dat er toch iets ontbrak. Er was geen haring. De frietjes waren iets te dun. Frikandel met joppiessaus hadden ze ook niet. Gelukkig maar.

We zijn maar een raar volk. We gaan met de camper naar Frankrijk, maar alvorens we vertrekken stouwen we hem helemaal, tot de nok toe vol met pindakaas, hagelslag, kaas en drop. Vervolgens klagen we over het feit dat Fransen Frans praten en dat de koffie niet te drinken is. Laatst zag ik een herhaling van het programma Lang Leve de Liefde op SBS6, waar een dame het presteerde om haar eigen Senseo-apparaat mee te nemen. We hebben er geen flauw benul van hoe goed we het eigenlijk hebben, maar toch is het glas eigenlijk altijd half leeg. Heeft het iets te maken de vervulling van een behoefte, is het genetisch of geografisch bepaald óf zou het een cultureel iets zijn? En nee, over de inhoud van deze column mag niet geklaagd worden bij de redactie.

Door Rex Broekman