Hoe is het met... Marjolein Buis

Van tennisprof tot moeder

BEUNINGEN - Wie kent haar niet; professioneel rolstoeltennister Marjolein Buis. Jarenlang kwam Buis wekelijks in het nieuws. Zij heeft nagenoeg alle medailles om haar nek die in het rolstoeltennis te behalen zijn. In 2020 is zij gestopt. Nu werkt zij als psycholoog in Tiel en is zij vooral moeder van de acht maanden oude Wouter.

Op de grote tafel in de kamer liggen drieduizend puzzelstukjes te wachten op turende ogen. In de voorkamer ligt Wouter op een grote deken. ‘Hij is een beetje koortsig’, zegt Marjolein verontschuldigend. Ondanks dat kijkt het manneke met veel belangstelling de wereld in en vindt het blijkbaar prima dat zijn moeder wordt geïnterviewd.

EDS
Marjolein: ‘Toen ik 14 jaar was, werd bij mij de bindweefselaandoening EDS (Ehlers-Danlos syndroom) vastgesteld. Bij deze aandoening wordt het bindweefsel zwakker waardoor gewrichten heel beweeglijk zijn en snel uit de kom kunnen schieten. Ik heb vaak pijn in de gewrichten en ben sneller moe.’

Buis belandt in een rolstoel, maar het weerhoudt haar er niet van in 2005 op 17-jarige leeftijd te starten met rolstoeltennis. 

Wereldranglijst
Na zeven jaar intensief trainen staat zij in 2012 derde op de wereldranglijst enkelspel. In datzelfde jaar behaalt zij tijdens de Paralympische Spelen in Londen, in het dubbelspel met Esther Vergeer, een gouden medaille. Vier jaar later, bij de Spelen in Ria de Janeiro een zilveren plak in het dubbelspel met Diede de Groot. Hiervoor wordt zij door toenmalige burgemeester Carol van Eert gedecoreerd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Buis wordt over drie weken 34 jaar en won op alle Grand Slam-toernooien in het dubbelspel. Op het Britse Wimbledon (2017), de US Open in Amerika (2017), Roland Garros in Parijs (2012 en 2017) en de Australian Open in Melbourne in 2016 en 2018.

Tussen alle trainingen en toernooien behaalde Buis haar bachelor psychologie en ‘doet’ nu de master klinische psychologie.

Op 20 oktober 2020 stopte Buis met tennissen. ‘Enerzijds ingegeven door mijn kinderwens en anderzijds door veranderende regels van het Internationaal Olympisch Comité. Ik was twaalf weken zwanger en speelde op Roland Garros tegen de Japanse Yui Kumiji. Ik had last van bekkeninstabiliteit. Maar ik wilde niet opgeven. Zo wilde ik mijn tenniscarrière niet eindigen. Het tennissen ging al wat moeilijker en op een bepaald moment stond ik voor de keuze: nóg een medaille om mijn nek of een kindje in mijn armen.’ En zo geschiedde...

Door Ger Loeffen