Rinie van Haren.
Rinie van Haren. Foto: John van Gelder

De koffietaofel

Column Dichterbij

Op de zwaore taofels
ligt ‘t smetteloze linnen.
Dan komme één vur één
langzaam de miense binnen.

Stil zuuke ze un platske
Sommigen wè gebogen.
snotterend in un zoudoek
en rood rondum de ogen.

Serveersters staon mi kannen
vol koffie of mi thee.
Zwijgend en soms knikkend
vullen ze d’r kumkes mee.

Ut is oorverdovend stil
ès de leste binnen schrei-jen.
Ut zijn de keinder alle drie
mit hun moeder aon hun zij-je.

De breudjes staon op taofel
worre stilzwijgend gesmèèrd.
hier en daor geroezemoes
terwijl ut breudje wor vertèèrd.

Herinneringen klinken
over de miens die is gesturve.
Soms is er zelfs gelach
al zal nie iedereen dè durve.

Miense die mekaor al
jaoren nie mèr zagen.
Die praoten honderd uit
steeds harder, soms mi vlagen.

aon ‘t eind van de crematie
is de reünie compleet.
En vur effe is verdronge,
Ut verlies en al ut leed.