Dichterbij: Mam, ge zèt oma

Nie vur d’n urste kèr
kikt ze op d’r telefoon.
Ze wor nou bijna oma.
D’r dochter verwacht ‘ne zoon.

Ze wacht al heel wè ure.
Ze waar al vroeg uit bed.
Ze kon toch nie mèr slaope.
Al drie kèr thee gezet.

Zû alles nou wel goed gaon?
Ze hèt lang niks geheurd.
Is ut ‘r nou nog nie?
Of is ut al gebeurd?

Ut wachte hèt nog noot
in d’r lèève zo lang geduurd.
Ut wor nou toch echt wel tèd,
Dè ‘t-er un berichtje wor gestuurd.

Dan pingelt d’r mobieltje
en ’t scherm gif blauw licht.
Op de foto die verstuurd is
stee heur dochter d’r gezicht.

De klèène op d’r èrrum.
D’r schônzoon zit d’r nèève.
Ze is er himmoal stil van.
Van di mooie nije lèève.

‘Mam, ge zet nou oma.
Unne zoon, en kerngezond.
En wij zijn in de wolken.
Mit di geluk van zeuven pond.’

De traone die nou vloeien
zijn van intens geluk.
De zurge zijn vurbij nou.
En d’r dag kan nie mer stuk.

Door Rinie van Haren