Wim Verduijn.
Wim Verduijn. Foto: Ger Loeffen
human interest

De Maas&Waler dat ben ik: Wim Verduijn

Mens De Maas&Waler dat ben ik

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Wim Verduijn
Leeftijd: 65 jaar
Woonplaats: Beuningen

De in Nijmegen geboren Wim woont al vanaf zijn derde jaar in Beuningen. Op verschillende adressen in de loop der jaren, maar nu woont hij waar hij zich bijzonder thuis voelt: in het oude gedeelte van het dorp. ‘Hier heb ik de mensen met wie ik samen opgroeide om mij heen, en dat voelt goed. We zijn op een leuke manier aan dit huis gekomen.’ Wim vertelt het met een glimlach en pretoogjes, terwijl hij even naar buiten kijkt, het rustige straatje in, waar de voortuintjes van de huizen allemaal keurig verzorgd in het twijfelende herfstzonnetje liggen. ‘Het zat zo: eerst woonden we in een nieuwbouwwijk, en we kaartten met een groepje vrienden in dit huis. Toen ik in 1994 hoorde dat het te koop kwam, heb ik meteen gereageerd, en de volgende dag was het beslist! De makelaar was al ingeschakeld, maar die kon alsnog mooi thuisblijven. Hier in het dorp heb ik behoorlijk veel andere contacten, onder meer vanwege mijn werk als bode op het gemeentehuis en doordat ik jarenlang marktmeester ben geweest.’

Chauffeur
Voordat hij ambtenaar werd, zat Wim lange tijd achter het stuur. Eerst op een touringcar, hij maakte ritten naar voornamelijk Oostenrijk. Echter: het vaak dagenlang achtereen van huis zijn viel hem nogal tegen; hij koos uiteindelijk voor zijn gezin en werd chauffeur op de bus bij de stadsdienst CVD in Nijmegen. Dat deed hij gedurende achttien jaar, met veel plezier. Maar toch… al vanaf zijn jeugd wilde hij eigenlijk gemeentebode worden. Toen hij ernaar informeerde op zijn achttiende werd hij iets te jong geacht voor die bijzondere functie en ging het feest niet door. Veel later, op zijn 47e, ontstond er een vacature voor de baan die hij wilde. Wim greep zijn kans, en had succes: hij werd gemeentebode in Beuningen. Hij kreeg van de ene dag op de andere een geheel ander leven en zag zijn vrouw Thea, die ook in het gemeentehuis werkzaam is, voortaan niet alleen thuis, maar ook op het werk.

De twee B’s
Pensionado Wim vertelt het met enthousiasme, alsof hij nog dagelijks tussen de bestuurders rondloopt: ‘Als bode ben je niet alleen maar in de weer met stapeltjes papieren en brieven. Het is veelomvattender. Je bent bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de facilitaire dienst, voor de inkoop, je bent huismeester en beveiliger en nog meer. Ik ging regelmatig als chauffeur met de burgemeester op stap. Tijdens die ritten voelde ik me dan een soort klankbord voor de eerste burger. Er werd wel eens gezegd: er zijn twee belangrijke mensen op het gemeentehuis, de twee B’s: de Burgemeester en de Bode. Haha! Kortom, het is een beroep met meer inhoud dan sommige mensen denken.’
‘Overigens vind ik dat veel grapjes over ambtenaren onterecht zijn: er wordt op het gemeentehuis echt hard gewerkt. Helaas is er mijns inziens tegenwoordig niet veel respect meer voor politici en overheden. En ik zie eveneens een groeiend gebrek aan fatsoen. Nee, dan vroeger, toen ik soms nog een mooi kostuum droeg bij bepaalde gelegenheden en er protocollen waren voor bijvoorbeeld ontvangsten. Toen was je als gemeentebode nog iemand.’

‘Ik vind het echt jammer en vooral ook treurig dat veel mensen denken dat ze alles maar kunnen doen. Ze houden geen rekening met elkaar en het is alleen maar ik ik ik. Bijvoorbeeld met al die festivals nu in de Covid-tijd. ‘Ze nemen mij mijn vrijheid af!‘ roepen ze dan. Maar weet je wat onvrijheid is: in de Tweede Wereldoorlog, toen was je pas je vrijheid kwijt.’

Carnaval en caravan
Buiten het gemeentehuis kennen veel mensen Wim ook als carnavalist. In 1982 werd hij gekozen tot Prins Carnaval. Daarna werd hij lid van het Convent van Ex-prinsen, waarin hij meedeed aan allerlei activiteiten. ‘En niet te vergeten: tien jaar in het bestuur van carnavalsvereniging De Plekkers. Nu doe ik nog wel wat kleine dingen bij het Convent, maar ik wil ook tijd overhouden voor mijn twee kinderen en vier kleinkinderen.

En dan hebben we nog onze caravan. Kort geleden hebben we een andere gekocht; we hebben hem neergezet op een mooie seizoensplek in Brabant. Ik moet er nog wel een paar dingetjes aan veranderen, maar we genieten er zoveel mogelijk van. Dan nemen we de fietsen mee of we gaan een leuk stukje wandelen’, besluit Wim.

Door Ton van Hulst