Dichterbij: Stadsen

In de huizen langs d’n dijk
waor ginneraties lang
de durpse miense wônde,
kwaam nou ‘n overgang.

Veul miense uit de stad
die hier un hûske kochten.
Nie wetend of ze veinen zûn
wè of ze hier wel zochten.

‘Ach je woont hier toch zo mooi
zo elegant en knus.
Ik blijf hier altijd wonen.
Mijn hele leven dus.’

En Driekus zee: ‘Duu mar gewoon,
dan zal het hier wel gaon.
Gin poespas en zeker ginne kak.
Dan hedde hier un goed bestaon.

Driekus waar d’n innige
die daor toen overbleef.
Aon die Maosdijk mi z’n kronkels.
Mi z’n huizen, schots en scheef.

De miste van die hûskes
die wieren rap verbouwd
En bij verschei-jene stadsen
hèt Driekus heel wè afgesjouwd.

Ze zijn ‘m ammaol dankbaar,
diejen Driekus van d’n dijk.
Mi al zun wijshèd en zun raod
haolde’n-ie altèd zun gelijk.

Hier wônt alleen nog import.
De miense van de stad.
En Driekus dan? Och errum,
hèt z’n langste tèd gehad.

Door Rinie van Haren