Leo Adams
Leo Adams Foto: John van Gelder

Vrijheid op het doek

Algemeen

In deze rubriek bezoeken we diverse ateliers van Maas en Waalse kunstenaars. Deze week zijn we op bezoek bij de 71-jarige Leo Adams in Druten.

Ondanks de sprekende, krachtige en overtuigende uitstraling van zijn abstracte schilderwerken voelt Leo Adams zichzelf niet echt een kunstenaar. ‘Ik begon eigenlijk uit verveling, op mijn vijftigste. Naar aanleiding van dingen die ik in Frankrijk had gezien begon ik te schetsen, gewoon, met een eenvoudig kleurpotloodje van de kinderen. Ik raakte geboeid door de mogelijkheden van licht en donker, van kleurovergangen en schaduwen.’

Vrijheid
‘Om mijn eerste werkje maakte ik een vreemd lijstje, geheel tegen alle gangbare conventies in. Het gaf me een bevrijdend gevoel, het hoefde nergens op te lijken, en ik vond het geweldig eigen baas te zijn. Vrijheid is voor mij de hoogste waarde. In mijn schilderijen mag ik doen wat ik wil; ik vind een mooie balans in het zelf bepalen van hoe iets gaat worden.’

Emotie van de schilder
Leo begint niet met een vooropgezet plan, maar laat het werk als het ware zichzelf maken. Zijn persoonlijke voorkeuren voor wat betreft vormen en kleuren komen er automatisch in. ‘Ja, onbewust, zeg maar, en ik maak mijn schilderijen dan ook uitsluitend voor mijzelf. Ik exposeer af en toe, hier in mijn atelier annex tuinhuis, of in het kerkje in Persingen. Opdrachten doe ik niet, wel geef ik cursussen, sinds de tijd dat er plotseling een stuk of wat mensen bij mij in de leer wilden. Tijdens de lessen laat ik de cursisten vrij, maar ik ondersteun hen natuurlijk wel met aanwijzingen. Gezamenlijk proberen we een ontspannen sfeer te creëren, met relaxte achtergrondmuziek erbij, en op die manier lukt het altijd iets moois te maken, waarin de emotie van de schilder zichtbaar is.’

Duidelijke bezieling
Leo’s atelier hangt vol met grote doeken, waaruit een duidelijke bezieling spreekt. De sfeer in de ruimte wordt mede bepaald door herinneringen (foto’s en objecten) aan de steenfabriek van Dericks en Geldens. ‘Ik vind dat expressie ruimte nodig heeft, daarom maak ik grote schilderijen. Als je dreigt vast te lopen met een schilderij moet je gewoon dóórgaan, het kan niet mislukken, en ‘fout’ bestaat niet. Ik maak graag iets eigens zonder naar de mening van anderen te luisteren, en wil daar ook trots op zijn.’

Door Ton van Hulst