Jeugdsentiment

Ik zû best nog unne keer…
un dag van vruger overdoen.
Gewoon teruggaon in de tèd,
waorin alles waar es toen.

Ons mam stond daor te wèasen
in unnen grote zinken teil.
En ons pap waar in ut schuurtke
aon ut klussen onderwijl.

Die twee die waren alle daag
vur de huishouw aon de gang.
En alles moes nog mi de heand,
de dage ware lang.

Wij hinkelden hier op de stoep
of sprongen mit un touw.
We timmerden un hutje,
van afvalhout uit d’n bouw.

Ja, we wiesten ôk wel,
dè dè eigeluk nie mocht.
Mar dè hout dè laag daor toch mar
te vergaon tussen al die bocht.

De zon die waar verdwene,
en daor kwaam ‘n donk’re lucht.
Ut begon opins te rèègene.
en wij sloegen op de vlucht.

We doken snel de hut in,
mar die bleek nie waoterdicht.
We ware verzope katten.
ut was echt gin gezicht.

Es ik daor aon terugdenk
aon die dagen van weleer,
dan wit ik één ding zeker:
Ik zu best nog unne keer…

Door Rinie van Haren