De Maas & Waler, dat ben ik: Bastiaan Wesselink

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Bastiaan Wesselink
Leeftijd: 42 jaar
Woonplaats: Alphen

Bastiaan uit Tiel zocht een aantal jaren geleden een ander huis. ‘We woonden in een hoekwoning midden in de stad, maar hielden toch eigenlijk meer van de vrije natuur. Kamperen en zo. Toen besloten we dat we vrijer wilden gaan wonen, maar het zoeken viel niet mee. Het was de bedoeling niet verder dan twintig autominuten van Tiel te gaan. We hebben vrienden in Dreumel en voor onze bruiloft mochten we gebruikmaken van hun tuin. Op die manier kwamen we in contact met het Land van Maas en Waal en begonnen we de omgeving te verkennen. Op een bepaald moment bleek dit huis te koop te staan. Het was weliswaar een echt klushuis, maar deze plek, deze vrije ligging, de grote tuin… geweldig. En dat klussen, dat waren we toch al wel gewend.’ Bastiaan vertelt dat hij hier met de seizoenen leeft. ‘Je beleeft ze ook echt, in de zomer staat alles aan, zeg maar, en in de winter is het uit.’

Fotografie
Een van de passies van Bastiaan is fotografie. ‘Het is als het ware mijn zicht op de wereld’, legt hij uit. ‘Mijn onderwerpen betreffen meestal de natuur, maar soms figureert mijn vrouw Ingrid daar in. Ik maak graag landschapsfoto’s vanuit bijzondere standpunten; dan ga ik bijvoorbeeld plat op de grond in het gras liggen voor een mooie wolkenlucht. Ik ben er trots op dat mijn foto’s regelmatig in deze krant worden gepubliceerd. Verder zijn ze te zien op mijn Instagrampagina en ik zou graag meedoen met de volgende kunstroute, wie weet.’

Toegepast kunstenaar
In de voormalige ruime champignoncel die bij het huis hoort werkt Bastiaan sinds 2015 als toegepast kunstenaar. Op grote schappen liggen en staan oude blikken, gereedschappen, lampen uit vervlogen tijden en allerlei andere onbestemde zaken. Het houdt een beetje het midden tussen een uitdragerij en een oud ijzerhandel, maar schijn bedriegt. Wat Bastiaan maakt?

‘Ik noem mijzelf een circulair ondernemer, dat betekent dat ik veel materialen recycle. Afval bestaat niet! Van mooie stukken hout en oude koplampen bijvoorbeeld maak ik designverlichting. Eigenlijk is het een hobby die uit de hand is gelopen. Ik zag ergens eens een aparte designlamp en toen zei mijn vrouw: dat kun jij óók. Ik sloeg aan het ontwerpen en voilà: mijn eerste staande lamp ontstond, waarop ik uitstekende reacties kreeg. Zo ging het balletje rollen. Elke maand sta ik wel ergens met een kraampje op een markt, vaak in het midden van het land. Er zijn zelfs al verschillende winkels in den lande die mijn producten verkopen. Af en toe verkoop ik iets aan bekende Nederlanders en dat geeft mij uiteraard wel een heel goed gevoel. Maar ik maak natuurlijk niet alleen lampen. Kijk, deze kortgeleden nog onaanzienlijke jerrycan bijvoorbeeld, die heeft ook weer een geheel nieuwe functie met een onverwachte uitstraling gekregen. Een medicijnkastje heb ik ervan gemaakt. En deze twee zware moersleutels, die worden morgen de handgrepen voor een paar deuren. Leuk toch? Ja, je moet er maar opkomen. Ik ben ermee begonnen toen ik eens een kastje wilde maken voor mijzelf. Dat kastje is er uiteindelijk nooit gekomen, maar het was wel de aanleiding voor iets geheel nieuws in mijn leven.’ Bastiaans kleindochter (’ik ben al opa’) krijgt de sfeer van zijn bijzondere designontwerpen al met de paplepel ingegoten: het rekje in de box waaraan wat speeltjes hangen is overduidelijk gemaakt in het NIdesignatelier.

Genieten
Terug naar de stad wil Bastiaan, die in zijn dagelijks leven als accountmanager in de automotive sector werkt, voorlopig niet meer.

‘Met onze vier kinderen en ons kleinkind genieten we van de enorme vrijheid en de ruimte om ons heen. Vroeger ben ik veel bij boeren geweest, misschien dat het platteland me daarom trekt. Ik doe wel mee met activiteiten in het dorp. Als er eens iets te regelen valt, bijvoorbeeld in het verkeer tijdens de carnavalsoptocht, dat soort dingen, dan kunnen ze gerust bij mij aankloppen. We hebben onze draai hier helemaal gevonden en voelden ons al meteen volkomen thuis. Met name ook doordat we merkten dat we in Alphen welkom waren. Als we vanuit een ander deel van het land af en toe terugrijden naar Maas en Waal is er gelijk weer dat gevoel van: heerlijk!’.

Door Ton van Hulst