Dichterbij

Bermmonument

Zonder de druk van tèd
fiets ik langs de bomen.
De zon flitst d’r ‘t blad
èsof un foto wor genomen.

Bij de leste boom daor staon
in veul pötjes verse bloemen.
Rondum een houte krûske
zo zal ik ’t mar noemen.

Waxinelichtjes die net ès
twee kearse waare opgebreand.
De stuumkes stake bèì-j
nog net boven ut zeand.

Hier mot in ’t verleeje
un drama zijn voltrokken.
En ongetwijfeld zijn hier
de nabestaonden van geschrokken.

hoe sober is di monument
en de kaole plek in dizze boom.
Ze vertellen mijn in alle stilte
dè hier un eind kwaam aon un droom.

De verse bloemen tonen
dè dizze plek duk wor bezocht.
Es eerbetoon vur iemand
die hier reed in z’n leste bocht.

Noot idder stopte ik vur
zo’n monument in de bèrm
Un rilling lup over m’n lijf.
Ok al is de zon al wèrm.

Ik fiets mar wèr wijer
mar de rest van mun rit
kunde gullie wel raoi-je
waor ik mi mun gedachte zit.

Door Rinie van Haren