Huffelen

Het was stuitend om te zien hoe Alexandra van Huffelen zondagmiddag in het tv-programma Buitenhof de waarheid geweld aan deed. Ze moest uitleggen waarom slachtoffers van de toeslagenaffaire het geld waar ze recht op hebben maar niet krijgen. Krampachtig probeerde de demissionair staatssecretaris haar falend beleid te maskeren. Een afgang.

Mijn geest zweefde naar andere tijden. Ik was weer scholier. Op het bord stond een wiskundige vergelijking met - in mijn herinnering - wel dertien onbekenden. Ik had thuis niet eens geprobeerd een oplossing te vinden. Zelfs de eenvoudigste basisregels van algebra heb ik nooit weten te doorgronden. Juist daarom riep de leraar me regelmatig naar voren.

Handenwrijvend verheugde hij zich op mijn afgang.

Met het gevoel dat een ongewapende rekruut moet hebben op het slagveld, strompelde ik naar het bord. Ik stuurde het krijtje piepend over het zwarte oppervlak, zette hier en daar groepjes cijfers tussen haakjes en eindigde met een zwierig vraagteken. De klas joelde als een bende hongerige hyena’s, gooide propjes en pennen naar me, de leraar grijnsde vilein.

Terwijl ik met gebogen hoofd terugliep naar mijn bankje riep hij: “De Keijzer, laat jij Van der Hoeven en de klas eens zien hoe het wél moet.”

Archibald de Keijzer had op dit moment gewacht. Hij liep naar het bord, veegde mijn gerommel uit en begon zwierig getallen op te schrijven.

Binnen twee minuten had hij de hersenkraker ontleed. “De Keijzer is de keizer”, kraaide de leraar en keek mij minachtend aan.

Het waren harde lessen, waarin ik leerde wat ik wél en vooral niet kon, wat ik beter aan anderen kon overlaten. Steeds meer politici en bestuurders lijken dat zelfinzicht volledig te missen.

Ze hebben het verhullen van hun onkunde tot kunst verheven.

Sinds zondag is daar een woord voor: huffelen.

Door Bas van der Hoeven