De Maas&Waler dat ben ik: Frans Postulart

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Frans Postulart
Leeftijd: 57 jaar
Woonplaats: Beneden-Leeuwen

Frans is Deestenaar van oorsprong, maar nu al ruim 21 jaar in Lauwe woonachtig. ‘Vanwege het huis dat we daar kochten, en dat we gedurende tien jaar helemaal hebben gerenoveerd, met de hulp van mijn ouders. We hebben daar met onze vier kinderen tien jaar gewoond. Toch begon het weer te kriebelen en betrokken we later een groter huis met een grotere tuin, waaraan ik ook weer een jaar of tien heb verbouwd. Ik vind het leuk, dat bouwen, anders moet je er natuurlijk niet aan beginnen. Al het metselwerk doe ik zelf; ik ben op mijn vijftiende begonnen in de bouw, als metselaar. Alleen loodgieterswerk en elektra besteed ik uit, de rest komt uit mijn eigen handen. Ik hou van het echte, wat moeilijkere, ouderwetse vakwerk, een hanenkam bijvoorbeeld. Dat heeft tenminste echt met het metselvak te maken.’

Liefde voor bouwen
Zijn liefde voor bouwen zie je terug in het resultaat. Het huis ziet er sfeervol uit, heeft verrassende hoekjes en komt door een uitgekiende combinatie van moderne en oude elementen zeer aangenaam over. ‘Zie je dat grote halfronde raam? Komt van Marktplaats, vier tientjes! Nu is het een pronkstuk in de slaapkamer. Kijk, en die prachtige deuren daar, die komen uit een monument waar ik een paar jaar geleden aan gewerkt heb, in Berg en Dal. Mijn vader heeft ze toen helemaal schoongemaakt, dat was nog een hele klus trouwens, en nu zitten ze mooi te zijn in de achtergevel van de serre, die ik uiteraard zelf heb gebouwd. We doen ons best een prettige sfeer te creëren en we laten ons leiden door wat ons gevoel ons ingeeft. We zijn nu wel bijna klaar, alleen moet er nog een dakkapel komen op de overloop.’

In de weinige vrije tijd die Frans heeft speelt hij nog wel eens een partijtje tafeltennis, in competitieverband, bij DTTC in Druten. Vorig jaar belandde hij in de finale voor de Maas en Waalse beker. ‘We hebben toen wel verloren helaas, maar goed, het was toch leuk. We zijn bijna allemaal vijftigers, maar als we verliezen zijn we net klèn kijnder, goed chagrijnig. Maar we doen het voor de lol en de beweging, en natuurlijk, na afloop van de wedstrijd, ook voor de gezelligheid aan de bar.’

Bietje pingelen
In de hoek van de kamer staat een gitaar. ‘Och, ik doe een bietje pingelen, het liefst rockmuziek, wat akkoordjes’, legt Frans uit, bescheiden. ‘Blues, dat is me toch wat te moeilijk, met al die solo’s. Zingen doe ik er maar niet bij, want als ik dat doe dan loopt de hut meteen leeg. Tijdens de vijftigjarige bruiloft van mijn ouders speelde ik samen met mijn andere broers een aantal nummers. En tijdens de begrafenis van mijn broer Geert hebben we ook een nummer gespeeld. Dat vond ik wel behoorlijk heftig toen hoor; ik zie nog zijn gitaar en zijn hoed bij het altaar staan.’

Backstage bij The Rolling Stones
De muziek waar Frans graag naar luistert typeert hij het liefst als ‘ouwelullenmuziek van Veronica’. ‘En als er iemand op de bouw een andere zender opzet ben ik er meteen bij om de knop weer terug te draaien! Vroeger reisde ik met mijn kameraad René Tromp over de hele wereld. Hij handelde in paarden, en zo kwamen we eens thuis bij Charlie Watts, de drummer van de Stones terecht. Als de Stones soms een optreden hadden in Nederland regelde René altijd speciale kaarten voor ons, zodat we bij het concert ook backstage toegang hadden. Dan voelden we ons een soort VIPs. Ja, dat waren nog eens tijden...’

Voetbalfanaten
‘Op zondag hebben we nogal eens wat herrie in de hut. Dat komt, dan kijken we voetbal op tv. Miranda, mijn vrouw, is fan van Ajax en mijn jongste dochter Fleur en ik zijn echte Feyenoorders. Je snapt wel hoe dat dan gaat… Zelf heb ik met veel plezier in het eerste elftal bij SCD in Deest gevoetbald en later bij Victoria ’25 in Afferden. Ik vind het erg jammer dat je nu niet veel meer kunt doen dan thuiszitten, met dat corona-gedoe. Saai vind ik het, je kunt niks leuks meer. En we hebben nog geen vakantie geboekt, want ik vrees dat dat dit jaar niks meer wordt. Hopelijk kunnen we weer snel een concertje pikken.’

Door Ton van Hulst