Milou Sas.
Milou Sas. Foto: Ger Loeffen

De Maas & Waler dat ben ik: Milou Sas

Mens De Maas&Waler dat ben ik

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.


Naam:                 Milou Sas
Leeftijd:                 45 jaar
Woonplaats:         Bergharen

‘Ik kom van een boerderij in Wijchen. In 1997 bouwden mijn man en ik een huis in Bergharen, in het dorp, waar we in 1999 introkken. In 1993 begon ik mijn opleiding in verpleeghuis St. Elisabeth in Beneden-Leeuwen, daarna ben ik negentien jaar als verzorgende 3-IG actief geweest in de wijkverpleging, maar nu werk ik weer intramuraal. In Bergharen rijdt weliswaar geen bus, maar ik mis er niks. Een paar keer per week breng ik mijn dochter met plezier naar haar werk.’

Carnaval

Hij valt in de woning niet meteen op, maar wel ligt er een kleurige das te wachten op het bezoek van de fotograaf, over een klein uurtje. Een das die duidelijk bij het carnavalsfeest hoort. ‘Ja, carnaval’, lacht Milou. ‘Het kwam eigenlijk zo: vroeger, toen onze twee kinderen nog klein waren, bezochten we uiteraard de kindermiddag van het carnaval. Maar onze dochters wilden maar niet naar huis en we bleven dus nog een tijdje gezellig hangen. Op de een of andere manier werd ik toen gevraagd of ik zin had mee te doen met de organisatie van de kindermiddag. Zo is het balletje gaan rollen. Nu zit ik in de pronkzitting commissie en ondertussen ook in het bestuur van de carnavalsvereniging. Eerder was ik lid van het kleine groepje onder de naam ‘Geheime Raad’, dat elk jaar de prins uitkiest.

Carnaval is hier telkens weer een erg leuk gebeuren, waarin de saamhorigheid tussen Bergharen, Hernen en Leur tot uiting komt. We hebben met de drie dorpen een gezamenlijke carnavalsvereniging en we maken er elk jaar weer een mooi feest van. Met een gezonde rivaliteit, waarbij de Bergharenaren de ‘Enden’ worden genoemd en de mensen uit Hernen de ‘Kiepen’. We zijn natuurlijk niet groot als vereniging, maar hoeven niet vaak bij sponsors aan te kloppen. Van de opbrengst van onze halfjaarlijkse oud ijzer-dag kunnen we veel betalen. We doen uiteraard ons uiterste best iedereen erbij te betrekken, alle leeftijdscategorieën van jong tot oud, want dat is denk ik het beste recept voor een vrolijke, echt dorpse carnaval. Gezellig met alle dorpsgenoten feesten, een biertje erbij, heerlijk! Gewoonlijk werkt iedereen er al maandenlang naartoe: kleding maken, wagens bouwen, en dan merken we wel dat de voorpret ook een belangrijk deel is van het hele gebeuren. Twee weken voor de eigenlijke dagen organiseren we carnaval voor de jeugd van heel Maas en Waal. We noemen het dan B4 (before) Carnaval.’

Optocht

In de grote schuur op het uitgebreide terrein waar Milou woont worden de versierde wagens gebouwd, en iedereen wil natuurlijk de eerste prijs in de wacht slepen. Milou loopt zelf graag mee in de optocht, en heeft met haar groepje een wisselbeker gewonnen bij de kleine groepen. Dat betekent onder andere dat ze er bovenuit staken qua kleding, leukste thema et cetera. Ze is er trots op.

Pubquiz

Dit jaar is het anders, begrijpelijk. ‘Tja, de sfeer is niet wat je van carnaval verwacht. Thuis met slechts één bezoeker voor een schermpje zitten is toch wel even heel iets anders dan uitgelaten door een dampende zaal hossen en dansen met een hele meute. Het echte gevoel is er niet. Het is gewoon sneu, zoals het nu moet. Maar we proberen toch iets leuks op poten te zetten: oorspronkelijk wilden we een soort optocht organiseren tussen de dorpen, maar het is uiteindelijk een pubquiz geworden. Alles is van te voren opgenomen en iedereen kan meedoen. Via de mail kunnen deelnemers zich aanmelden. In januari hadden we in De Zandloper al een presentator die via het scherm 180 deelnemers in 60 teams een vrolijke middag bezorgde. Ik ben er wel gelukkig mee dat er veel enthousiaste reacties binnenkwamen.’

Jeugd

Toen Milou nog ziekenbezoek (door de prins en zijn gevolg, die een presentje meebrachten, red.) regelde voor zieke dorpsgenoten kon je gewoon bij iedereen aan huis komen; nu is dat uiteraard onmogelijk. ‘Vooral de jeugd heeft het zwaar met alles wat nu niet meer mag, denk ik, omdat ze gewend zijn in groepen te feesten met elkaar. Ik verwacht dat de carnavalsverenigingen wel overeind zullen blijven.’

Precies om elf uur draait de auto van de fotograaf het knerpende grind van het erf op. Milou heeft de fleurige das al in haar hand. Alaaf!

Door Ton van Hulst