Column Bas van der Hoeven: Winterslaap

We hebben niet eens de moeite genomen er een Nederlandse term voor te verzinnen en we zitten toch al in de tweede lockdown. Terwijl het Verenigd Koninkrijk steeds verder van de beschaafde wereld lijkt weg te drijven, verspreidt het Engels zich als een virus over de aarde. Hoever verwijderd is de dag dat Louis Couperus van zijn Haagse sokkel wordt gestoten? Dat Mulisch en Multatuli niet meer worden gelezen? Dat Willem Elsschot wordt vermorzeld tussen wetten en praktische bezwaren? Dat Hermans door iedereen gezien wordt als een mislukkingskunstenaar?

Het is handig en misschien zelfs een stapje in de goede richting als we allemaal dezelfde taal spreken, zoals in de zee- en luchtvaart, maar de vraag blijft of we elkaar dan ook beter begrijpen. Het lijkt er nog niet op.

Mij heeft de lockdown iets goeds gebracht. Mijn vriendin uit Den Haag logeert bij me. Moe van het geschreeuw van complotdenkers onder haar raam, murw gemaakt door het geleuter van dolende politici, verward door elkaar tegensprekende deskundigen is ze naar mijn platteland gevlucht. Eline Vere op klompen.

Haar Vlucht naar het Oosten heeft ook te maken met het feit dat alles wat de Hofstad de moeite waard maakt is gesloten. Het rijke, luxe leven ligt op z’n gat. Uitgestorven winkelstraten, donkere restaurants, de Russische ambassade lijkt een baken van licht, zó erg is het.

Nu kijken we samen naar een grauw landschap waarin zelfs de paarden dromen van betere tijden. Grijze schemer die de koeien neerslachtig lijkt te maken, druilende regen die schapen tot op het bot doordrenkt en mensen treurig stemt.

Maar ons niet! Wij herlezen de liefde, verwelkomen elke nieuwe dag als een godsgeschenk, weerstaan de weemoedigheid die ‘s avonds komt aansluipen en vieren het leven in een wakende winterslaap.

Tot het voorjaar lokt.

Bas van der Hoeven