De Maas & Waler dat ben ik: Herman Vermeulen

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam:                 Herman Vermeulen
Leeftijd:                 59 jaar
Woonplaats:         Dreumel

Enigszins terughoudend, maar zich gaande het gesprek meer en meer openstellend vertelt Herman zijn verhaal. Op de Dreumelse Lageweg geboren verruilde hij in 1996 zijn ouderlijk huis voor zijn huidige woning. ‘Ik heb een zus en twee broers, en mijn ene broer woonde eerst hier, maar nu is het mijn stek.’

Postbode

Als ongeveer achttienjarige rolde Herman het postvak in. Na weleens met een postbode die hij af en toe hielp meegereden te zijn naar Wijchen, raakte hij geïnspireerd door het vak dat hij nu al weer ruim 42 jaar uitoefent. ‘Ik werd postbode, en was in het begin in dienst bij het Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie, zoals dat toen officieel heette. Ik doe mijn werk elke dag nog met veel plezier. Natuurlijk is het vak wel veranderd in die ruim veertig jaar. Ik weet nog dat we vroeger ook aan de deur de AOW uitbetaalden; nu is een smartphone een onmisbaar deel van ons werk. En in het begin liep ik rond met één stapel post, terwijl we nu op stap gaan met twee stapels. Dat is organisatorisch en qua voorbereiding gemakkelijker.’

Geschiedenis

Door zijn jarenlange fietstochten in niet alleen Dreumel, maar eveneens in dorpen als Beneden-Leeuwen, Heerewaarden en Alphen kent hij er alle wijken en straten. ‘Soms hebben straten andere namen gekregen. Bijna niemand kent die oude namen nog, maar ik weet ze. Opgezocht of gevraagd aan collega’s. In mijn vrije tijd zit ik nogal eens achter de computer; op internet zoek ik graag naar de geschiedenis van Dreumel. Ik dacht eigenlijk dat er over zo’n dorpje niet veel te vinden is, maar dat valt nog wel mee hoor. Er is toch nog aardig wat over Dreumel te vertellen, merk ik. Ik hou er van geschiedenisboeken te lezen. Niet alleen over het verleden van ons land, maar ook vaak over regionale en lokale historie. Als ik soms nieuwe zaken ontdek speel ik die graag door aan Stichting Tremele, die een mooie website over Dreumel in de lucht houdt. Als ik hen kan helpen doe ik dat natuurlijk graag.’

Praatje

Herman vertelt dat hij vroeger, voor zijn tijd bij de post, bijna nergens kwam. Nu is dat anders. ‘Ze kennen me in alle dorpen hier in de omgeving, en ik maak graag een praatje met de mensen. Ik zeg in ieder geval altijd goeiedag of hallo. Ja weet je, als ik misschien eens een slechte bui heb, dan hoeven anderen daar niet onder te lijden.’

Met zijn collega’s heeft hij een goed contact. ‘Als het nodig is helpen we elkaar, bijvoorbeeld bij ziekte of vakantie. We kennen allemaal de wijken en de straten in de andere dorpen. Vroeger werd alle post vanuit Dreumel rondgebracht. Ik heb ook gewerkt op een kantoor aan de Zandstraat in Beneden-Leeuwen, daar kwam de post aan in grote zakken. Wij sorteerden alles uit en legden het in de juiste volgorde, waarna alles bezorgd kon worden. Sinds ook dat kantoor opgeheven werd gebeurt alle voorbereiding nu in Arnhem; wij hoeven alleen nog maar in te laden en weg te brengen. Een stuk eenvoudiger’, aldus Herman.

Vrijheid

‘Een ander beroep zou ik niet willen hebben. Het is die vrijheid, hè, en je kunt veel contacten leggen, ook met de collega’s in Arnhem. Je hoeft ook niet echt te haasten, want je wordt betaald naar de uren die je echt maakt, en hoeft niet binnen een bepaalde tijd binnen te zijn, zoals dat eerst het geval was. Gelukkig voeren mijn fietstochten niet over de dijken, die zijn voor mij te hoog gegrepen’, lacht hij.

Dreumel

Dreumel is volgens Herman in de laatste ‘laten we zeggen negen jaar’ behoorlijk ‘opgepimpt’, zoals hij het noemt. ‘Het nieuwe dorpshart ziet er goed uit, we hebben D’n Hoender, en er is het een en ander bijgebouwd, bijvoorbeeld op Groot Hogeveld en het industrieterrein. Ik vind niet dat Dreumel te groot wordt, nee, het is nog geen Beneden-Leeuwen, Wijchen of Druten.’

Herman Vermeulen zet zijn rustige leventje graag voort op de vertrouwde manier: werken bij de post, en wonen in een fijne straat met vriendelijke buren aan beide kanten. ‘Ik ga niet meer weg uit deze buurt. En ik zit dicht bij mijn werk. Wat wil je nog meer?’

Door Ton van Hulst