Column Bas van der Hoeven: Mondkapjes

Zelfs in mijn dorp waar ons ons kent, wordt het er niet gezelliger op. De mondkapjescultuur zorgt er op een of andere manier voor dat mensen zonder op te kijken langs elkaar heen lopen. Ook in de supermarkt, normaal een plaats voor geanimeerde gesprekken, groet niemand meer.

Is het de angst voor besmetting? Of anonimiseert de mond- en neusbedekking de drager? Ik denk dat laatste. Iedereen zit in zijn eigen bubbel, een woord dat lijkt uitgevonden voor dit sombere jaar waarin we terugkruipen in ons binnenste ei. Schijnveiligheid is beter dan niets.

Soms zie je bekende ogen boven een kapje, maar je weet niet zeker wie er schuil gaat achter de aerosolenvanger. Dus doe je maar net of je niemand ziet. Om geen flater te slaan.

Sommigen zijn doodsbang. Dat zie je aan de paniek in hun ogen als je té rakelings passeert met je verplichte winkelwagentje. Alsof ze als laatste gezonde mens door een leprakolonie moeten wandelen.

Mis ik ze echt, die gesprekjes? Nee, want waar moet je over praten?

Over de zieken in je omgeving? Over wat ons allemaal is afgepakt? Jaja, het vuurwerk nu ook al. Vreselijk hè, geen familiekerstdiner! En de wintersport! Het begon met Zwarte Piet en straks hebben we niets meer. Ja, een roetveegvakantie met barbecue in eigen tuin.

Wat een somberte. Alsof er geen coronavrij jaar aankomt, alsof we voorgoed alles kwijt zijn, verzeild in een dystopische wereld na een milieuramp.

Maar ik ben een kluizenaar. Mij hoor je niet klagen. Schrijven, lezen, muziek luisteren, bingewatchen... Verveling is mij onbekend. Af en toe een afhaaldiner en een wandeling om de benen te strekken, en ik ben tevreden.

Geduld, alles wordt weer zoals het was. Dan gaan we (nog) bewuster genieten van alles waar we eeuwig recht op dachten te hebben.

Zonder mondkapjes.

Bas van der Hoeven