Afbeelding
Foto: Illustratie: Trudy Kunz

Schoen zetten

Column Column Bas van der Hoeven

Bij mijn zus op de bank zaten twee meisjes. Haar kleinkinderen, dochters van haar zoon. Ze kwamen hun schoen zetten bij opa en oma en mochten blijven slapen.

“Dat is Bas, een broer van oma”, zei mijn zus.

De twee, vierenhalf en zes jaar jong, keken op van de tv. “Kijk jij ook naar Freek?”, vroeg de oudste, ik begreep dat veel van het verloop van ons gesprek afhing van mijn antwoord.

“Ja”, loog ik moeiteloos, want kinderen opvoeden bestaat ook uit het vertellen van leugens, anders hadden ze hier niet met rode konen op de bank gezeten. Met naast zich een schoen met een wortel erin. De harde waarheid van het leven moet je gedoseerd onthullen.

“Hij is wel druk hè”, merkte ik op, want ik had Freek Vonk natuurlijk wel eens op tv gezien. “Ja, hij doet heel veel”, bevestigde de oudste die blijkbaar ook als spreekbuis voor nummer twee fungeerde. “Hij heeft slangen vastgehouden en hij is door een haai gebeten.” Terwijl ze dat zei, keek ze me triomfantelijk aan, alsof ze persoonlijk medeverantwoordelijk was voor deze wapenfeiten van haar held.

“En, hebben jullie al gezongen”, vroeg ik. “Sint moet natuurlijk wel weten dat jullie hier zijn.”

Ze knikten ernstig. “We hebben heel hard gezongen”, antwoordde de jongste. “Zó hard dat Piet op het raam bonsde.”

“Ja”, mengde haar zusje zich in het gesprek, “dat was best eng.”

Ik knikte begrijpend. “Dan waren opa en oma zeker ook wel bang?”

“Oma wel”, zei de een.

De ander vulde aan: “Opa niet, die zat net op de wc.”

Bas van der Hoeven