De Maas & Waler dat ben ik: Inemarie Dekker

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Inemarie Dekker
Leeftijd: 40 jaar
Woonplaats: Weurt

De van oorsprong Groningse Inemarie wilde na de middelbare school graag naar Afrika. Ze woonde op 19-jarige leeftijd een half jaar bij een gastgezin in Ghana. Maar om te doen wat ze eigenlijk wilde, merkte ze dat ze toch eerst een vak moest leren. Het werd, heel begrijpelijk, Internationale Ontwikkelingsstudies in Nijmegen. ‘Dat vond ik echt geweldig, en ik mag wel zeggen hypergemotiveerd rondde ik mijn studie af, waarvan een half jaar in Oeganda, in de stad Kampala, waar ik onderzoek en vrijwilligerswerk deed. Wat ik fijn vond aan het leven in Afrika is dat er meer gemeenschapszin is. Ik bedoel: er was altijd wel iemand voor een praatje of om samen mee te eten. Je bent daar eigenlijk nooit alleen, daar moest ik in het begin ook wel aan wennen. Omdat mijn vriend (nu mijn man) een paar jaar in Oeganda wonen niet zag zitten, ging ik op zoek naar werk dat ik vanuit Nederland kon doen. Veruit de meeste organisaties op het gebied van internationale ontwikkeling zijn gevestigd in de Randstad, en zo kwam ik in Haarlem terecht, waar ik mijn eerste baan had als coördinator voor sportprojecten in Nederland en Zimbabwe. Toen ik in Den Bosch ging werken, was dat telkens een heel stuk reizen vanuit Haarlem; om die reden zijn we nu uiteindelijk in Weurt neergestreken.’ Inemarie vindt Maas en Waal nu al mooi, hoewel ze nog maar een paar maanden heeft kunnen rondkijken. Het leven schijnt haar hier rustiger toe dan in een stad. ‘Hier is het toch heel anders, meer relaxed. Nu tijdens de pandemie vind ik het wel wat moeilijker te integreren, maar via mijn kinderen leg ik toch contacten. Onze oudste zoon Tobias (9) is bij de toneelvereniging en ik spreek de buren met enige regelmaat. De speeltuin voor onze jongste is heerlijk dichtbij huis.’

Enige tijd geleden heeft Inemarie iMPACT direct opgericht, een organisatie die donaties aan Afrika zonder tussenpersonen aan de mensen ten goede laat komen. ‘Op deze manier is het veel goedkoper en directer, vanwege de goede contacten die ik heb met collega’s in Ghana en Kenia. Ik kan wel zeggen dat van een donatie ongeveer 95 procent werkelijk op de bestemde plek terechtkomt; het is betrouwbaar en je gedoneerde euro is daar veel meer waard dan hier. Door zo te werken kan ik, samen met mijn collega’s, vanuit Nederland doen waar ik goed in ben. Voor donateurs en voor goede doelen biedt iMPACT direct een mooi alternatief. Op onze website kun je duidelijk de resultaten zien. Uiteindelijk hoop ik wel dat de organisatie uitgroeit en nog meer kan betekenen voor de mensen daar.’ Voor Inemarie betekent het dat ze in praktijk kan brengen waar ze voor staat: ‘Ik breng graag mensen bij elkaar die dezelfde intenties hebben. Ik denk dat ik na veertien jaar ontwikkelingshulp goed weet wat wel en wat niet werkt.

Wat bijvoorbeeld niet werkt: dat er hier beslissingen worden genomen over zaken die duizenden kilometers verder weg spelen; wij proberen daaraan iets te doen door zeg maar ‘de tussenhandel’ te omzeilen. We steunen kleine lokale projecten, met veel impact voor de mensen daar. Bijvoorbeeld: een van onze projecten ondersteunt vissersvrouwen met energiezuinige ovens. Zo verbruiken ze minder houtskool, gaat er minder vis verloren en hebben ze daardoor meer inkomen, om bijvoorbeeld hun kinderen naar school te sturen. Een ander project steunt kansrijke jongeren die om een (vaak financiële) reden hun opleiding niet kunnen afmaken. Omdat zij in de toekomst een belangrijk verschil kunnen betekenen in hun omgeving ondersteunen wij hen. Wie meer wil weten of een project in Afrika wil steunen, kan kijken op de website www.impactdirect.eu.’

Land van Maas en Waal

Toen Inemarie zich afgelopen augustus met haar gezin in Weurt vestigde, was ze vanuit Nijmegen nooit verder gekomen dan de Honigfabriek; ze kende het Land van Maas en Waal nauwelijks. Elk weekend ontdekken ze nu samen nieuwe en mooie plekjes, dorpen en uitzichten. De rust en de ruimte komen op haar als stadsmens weldadig over; ze geniet van de fietstochten die ze kan ondernemen. Wel verwachtte ze enige terughoudendheid van de mensen ten aanzien van randstedelingen. ‘Maar ik merk er helemaal niets van. De mensen hebben en nemen tijd voor elkaar, en ik voel me volkomen welkom hier.’

Door Ton van Hulst