Column Bas van der Hoeven: Bruggen

Aan de bruggen in dit land zie je welke gebieden ze in Den Haag de moeite van het ontsluiten waard vinden. Hoe lang hebben ze niet getwijfeld aan het nut van de Willem Alexanderbrug? 

De brug van niks naar nergens, werd de overspanning gekscherend genoemd. Nu komt-ie goed van pas, er daveren honderden vrachtauto’s vol vervuild slib overheen. De Waalbrug in Nijmegen is ook een zorgenkindje. Een sluitstuk in de logistieke legpuzzel van Rijkswaterstaat. Pas over tien jaar wordt-ie geschilderd. Geen geld, zeggen ze en gooien op andere plaatsen miljarden in het water. Bijvoorbeeld met het aanleggen van de Lelylijn, een spoorweg van Amsterdam naar Groningen. Daarmee hoopt de helft van de Amsterdammers dat de andere helft naar Groningen verhuist zodat ze zelf meer ruimte krijgen. De reistijd gaat door de snelle verbinding omlaag van twee uur naar een uur en veertig minuten. Dat zal een volksverhuizing in gang zetten, zo voorspellen planologen.
Maar hét vergeten land is de Betuwe. Daar is geen brug te bekennen. Daar zwaaien gierponten als slingers van oma’s pendule heen en weer. De autoveren verbinden dorpjes waar iedereen snel doorheen rijdt op weg naar andere dorpjes waar de tijd op sterven ligt. Waar dominees de boel nog in het gareel houden, waar straatcriminaliteit zich beperkt tot het graven van een knikkerkuiltje in de openbare weg.

Louterend, in een tijd waarin iedereen protesteert tegen alles. Waarin onvrede boven de kolkende welvaart uitschreeuwt, waarin alles mogen zeggen zo belangrijk is dat niemand meer luistert. De Betuwe, het land van appels en peren, van koetjes en kalfjes. Waar bestuurders nog in grijs-zwart gestreepte pantalons naar het gemeentehuis kuieren, waar men elkander begroet door het afnemen van pet of hoed, waar het trage ritme van de pontjes de hartslag van het leven bepaalt.

Bas van der Hoeven