Column Bas van der Hoeven: Leste Snert

Wie wa bewaort die he wa.

Dat zeggen Maas en Walers al eeuwen lang.

Als ze een goeie sigaar doofden om er de volgende dag weer genietend de brand in te steken, als ze een kapotte onderboks toch maar weer in de kast legden, of als ze een gekregen rijksdaalder oppoetsten en in een kistje achterin de spekkast verborgen.

In de kelder stonden honderden weckflessen, Keulse potten en gepoederde piepervoorraden waarmee je wel twee hongerwinters kon doorstaan. Melk kwam van de geit en spek van het verken. Arm zijn met een volle maag, zo was het leven.

Voor veel mensen heeft ‘vroeger’ de klank van weemoed, de geur van verwondering en de smaak van onvervlogen hoop. Juist in deze dagen hunkeren we naar de tijd toen eenvoud voelde als geluk. Toen de hebzucht zich beperkte tot het gevoel dat je nog wel een bord hutspot met worst lustte.

In deze maanden beproeft het virus onze veerkracht en verdraagzaamheid. De maatregelen om verspreiding te beperken voelen als een straf. Wat doen we met de zucht naar meer als niets meer kan? We hebben een spekkast vol glimmende rijksdaalders, maar waar geven we ze uit?

En vooral, hoe houden we elkaar vast als dat niet meer mag?

Zelfs de Leste Mert gaat deze donderdag na Allerzielen niet door. Het dorp blijft stil en leeg. Familiebijeenkomsten zijn verboden, maar er is een ontsnappingsroute. Zet donderdag je smart-tv aan en verdwijn in de tijd dat zelfs het vrouwenkiesrecht en de Spaanse griep het lachen niet deden vergaan.

De Bewaorsmiense zorgen dat iedereen vanaf 5 tot en met 19 november de musical Leste Snert kan bekijken. Thuis, met elkaar, met een bord erwtensoep, met een borreltje en het besef dat ut git zoals ut git en het kum zoals ut kum.

Door Bas van der Hoeven