De Maas & Waler dat ben ik: Petra van den Bosch - van Kraaij

In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam:                 Petra van den Bosch - van Kraaij
Leeftijd:                 43 jaar
Woonplaats:         Druten

Ze is Drutense in hart en nieren, Petra van Kraaij. Ze groeide op aan de Kattenburg in Druten, woonde tijdens haar opleiding Verpleegkunde in Gennep, maar keerde daarna al snel terug naar het Land van Maas en Waal. Daar ontmoette ze haar man Iwan, met wie ze twee kinderen kreeg. Het gezin Van Den Bosch woont naast Petra’s ouderlijk huis, op de kop van de Hogestraat, met op de bovenverdieping dag- en logeeropvang Het Kraaijenbosch, voor kinderen en volwassenen met een lichamelijke en geestelijke beperking.

Hoewel Petra in haar tienerjaren koos voor een opleiding in de zorg, had ze niet kunnen bedenken dat ze haar kennis en capaciteiten ook in de privésituatie zou moeten inzetten. Dochter Milja werd in 2008 geboren met het Rett-syndroom, een zeldzame neurologische ontwikkelingsstoornis. ‘Toen Milja ongeveer zes weken oud was, kreeg ze ineens epileptische aanvallen. Vanaf dat moment was het gedaan met onze roze wolk’, vertelt Petra. ‘De daarop gestelde diagnose Rett maakte al snel duidelijk dat ze heel veel zorg nodig zou hebben. Ik heb mijn baan opgezegd, om haar zelf die zorg te kunnen bieden. Dat ging lange tijd goed, het was fijn om haar op deze manier kunnen helpen, maar eiste op een gegeven moment zijn tol. De muren kwamen op me af, en ik raakte steeds meer geïsoleerd van de buitenwereld. Op dat moment besefte ik dat er ook externe medewerkers nodig waren om zelf overeind te blijven. Door de zorg voor Milja te delen, kwam er meer rust in ons leven. Er was zelfs ruimte voor een tweede kindje: Djune.’

Dag- en logeeropvang

Zes jaar geleden verhuisde het gezin van de Veerstraat naar een woning in het centrum. ‘Hier konden we, op de bovenverdieping, alle faciliteiten realiseren voor Milja. Bovendien kwamen we dichter bij mijn ouders te wonen, die vaak bijsprongen in de zorg. Dankzij de aanpassingen, extra slaapgelegenheid, en een tweede woonkamer en keuken, konden we ook andere kinderen met een beperking gaan opvangen.’
‘Het Kraaijenbosch functioneert als een gewone gezinssituatie’, vertelt Petra enthousiast. ‘We doen alles wat anderen thuis ook zouden doen. Samen eten, een spelletje doen, knutselen, en regelmatig de deur uit voor een boodschap of wandelingetje. Voor mij was (en is) zo’n vorm van opvang het ideaalbeeld.’ En daarin bleek ze niet de enige. Er kwamen zoveel aanvragen binnen, dat na een jaar de bovenverdieping van haar ouders erbij getrokken werd om uit te kunnen breiden. ‘Vanaf dat moment leken we het allemaal een beetje op de rit te hebben, totdat Milja met een longontsteking in het ziekenhuis belandde. Ze had wel vaker te kampen met complicaties als gevolg van het Rett-syndroom, maar kwam er elke keer weer bovenop. We hadden er vertrouwen in dat ze ook nu snel naar huis zou komen, maar dat mocht niet zo zijn... De longontsteking had haar longen dit keer te veel aangetast. Ze overleed een paar dagen na haar verjaardag...’

Verwerking

‘Je wordt nooit meer de oude’, zegt Petra na een korte stilte. ‘Je bent gewoon niet meer compleet. Het heeft dan ook lang geduurd, voordat ik weer een beetje kon functioneren, zowel binnen het gezin, als binnen Het Kraaijenbosch. Van de meiden, die de opvang draaiende hielden, heb ik de tijd gekregen om er weer bovenop te komen en, na een jaar, weer rustig aan te beginnen. Inmiddels heb ik mijn passie voor de zorg terug, en sta ik weer met veel plezier op de vloer. Voornamelijk als achterwacht, als planner/manager, maar ik bén er weer, en het gaat goed met me. Dochter Djune is inmiddels negen, een meisje dat heel goed weet wat ze wil, en wat ze niet wil. Gelukkig heeft ook zij haar draai weer gevonden, mede dankzij de kinderen die we opvangen. Zij hebben echt geholpen bij haar verwerkingsproces. Ik vind dat bijzonder om te zien.’

Reizen

Voor Petra is er geen reden om de Kattenburg ooit te verlaten. ‘Ik heb hier alles bij de hand, en mijn ouders wonen naast ons. Nee, ze krijgen me hier niet weg. Of het moet voor een vakantie zijn’, zegt ze lachend. Want reizen doet het gezin graag. ‘In welk land ik ook kom, ik móet en zál een locatie bezoeken waar kinderen met een beperking worden opgevangen. Ik ben benieuwd naar de zorg en zorgfaciliteiten in andere landen en hoe men daar met deze kinderen omgaat. Soms levert dat een andere kijk en nieuwe inzichten op. En dat is ontzettend verrijkend.’

Door Aafke Labout