Column Bas van der Hoeven: Bordjes

We gingen naar Teylers Museum in Haarlem om de luchten van John Constable te zien. Bezoeken kon alleen op afspraak, er werd slechts een beperkt aantal mensen toegelaten. Het gevolg was dat we rustig de tijd konden nemen voor elk schilderij. Geen opstoppingen, geen gehijg in je nek.

De route liep kris-kras door het gebouw, eenrichtingsverkeer garandeerde voldoende afstand tussen de bezoekers, bordjes gaven aan waar je moest afslaan. In de laatste zaal was het wel druk. Hier leek iedereen het langst te verblijven. In een opwelling verdraaide ik bij binnenkomst het bordje, zodat het niet langer de ingang van de zaal aanwees, maar de uitgang van het gebouw.

‘Dat kun je niet maken’, gromde mijn vriendin vanachter haar mondkapje, maar ze deed niets om de wandaad te herstellen. Binnen een kwartier waren we alleen in de zaal. Iedereen volgde braaf de pijl op het verdraaide bord. In alle rust bekeken we Constables meesterwerken van afstand en van héél dichtbij.

Bij het verlaten van de zaal draaide mijn vriendin het bordje weer terug in de oorspronkelijke stand. ‘Wat zijn wij daar aan het doen?’, riep een suppoost. Hij beende in onze richting om het bordje weer terug te draaien en mijn schat een reprimande te geven. ‘Dit is erg kinderachtig mevrouw. U dupeert bezoekers. Ik heb liever dat u het pand nu verlaat.’

Ik nam de man apart. ‘Ze is niet helemaal goed’, fluisterde ik. ‘Dit soort dingen doet ze vaker. Ik zal beter op haar letten.’

De suppoost keek nu medelijdend naar mijn vriendin en daarna vol mededogen naar mij. ‘Sorry’, zei hij. ‘Toch nog een mooie dag meneer.’

Slap van de lach verlieten we even later het statige pand.