Afbeelding
Foto: Gemeente Beuningen

Babbels: Pride

Column Column Babbels

Deze pennenvrucht zag het licht op Global Pride Day, de dag dat we wereldwijd vieren dat we LHBTI en al die andere letters van het alfabet mogen zijn. Door corona waren er dit jaar geen fysieke parades, gelukkig was er wel een digitale pride waarbij 24 uur lang een bonte stoet actievoerders en artiesten opkwam voor de rechten van andersgeaarden.
Als homo krijg ik jaarlijks rond deze tijd dezelfde vragen van (voornamelijk) hetero’s: 'Is dat nou allemaal wel nodig? Er is toch ook geen hetero pride? Jullie mogen toch alles al? Op een paar gekkies na is er toch geen homodiscriminatie meer?'

Helaas ken ik als ervaringsdeskundige genoeg gevallen die het tegendeel bewijzen. Tijdens mijn jeugd in het pittoreske Beuningen werd ik al ver voordat ik het zelf wist voor homo uitgescholden. Dat doet zeer, maar er zijn zoveel pijnlijke incidenten. Zoals die keer dat een goede bekende vond dat ik en mijn toenmalige partner 'blij moesten zijn' dat we 'mochten' trouwen, maar dat we vooral niet aan kinderen moesten beginnen: 'Dat was voor vrouw en man hoor.' Zo voelt gelijkheid toch als tweederangsburger.

En voor wie nu roept: 'Ach kom, dat handjevol anekdotes van lang geleden, kom op het is 2020!' Ook in 2020 hebben alweer meerdere homo’s klappen gekregen in Amsterdam en Enschede, domweg omdat ze zijn wie ze zijn.

De meeste homohaat is echter verbaal. Eerder deze week stond ik buiten op de parkeerplaats van mijn werk nog even te bellen. De passagier van een passerend bestelbusje boog zich uit het raam en beet me toe dat ik toch echt een ‘kankerhomo’ was.
Mijn geaardheid is al dik 30 jaar geen verrassing voor me, maar kanker? Mijn beide ouders stierven eraan, dus hopelijk heeft hij geen voorspellende gaven.

Zou de collectieve plaat voor de kop nog zo dik zijn of begint u aan te voelen waarom er nog heel veel Prides nodig zijn?

Patrick Huisman