De Maas & Waler dat ben ik: Arno Spin

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Door Ton van Hulst

Naam:                 Arno Spin
Leeftijd:                 70 jaar
Woonplaats:         Ewijk

'Tot mijn zesde woonde ik in Kerkdriel, waar ik ter wereld kwam. Helaas kan ik niet zeggen dat ik (en mijn broer en zussen) een leuke jeugd hebben gehad. Dat kwam door het beroep van mijn vader. Hij was politieagent, en ontving regelmatig allerlei mensen bij ons thuis. Dan moesten wij iedere keer naar de keuken verdwijnen, zodat mijn vader in de woonkamer zijn gesprekken kon voeren. Daardoor hadden we weinig vrienden of vriendinnen. Dat kon gewoon niet in die situatie.'

Ewijk Wil Vooruit

Toch was er enig soelaas. Arno wilde graag ergens bij horen, en werd lid van de wandelclub, die opgericht was door kapper Jacob Faassen, die tegenover hem woonde. 'Op die manier kon ik regelmatig in de weekenden ergens gaan wandelen. Op mijn zeventiende werd ik bestuurslid van die wandelclub met de naam EWV (Ewijk Wil Vooruit), en vanaf die tijd tot nu toe ben ik actief in allerlei besturen en organisaties. Op dit moment ben ik het langst zittende bestuurslid van de Vrienden van Waelwick. Afgelopen december vierden wij ons dertigjarig jubileum. In de afgelopen vijf jaar hield ik mij bezig met het lidmaatschap van de contactraad in Ewijk.'

In Druten volgde Arno de LTS. Daarna volgde hij avondstudies: de UTS en gedeeltelijk de HTS, waarna hij zich uiteindelijk richtte op speciale warmtetechniek. Nadat hij echter slachtoffer was geworden van een bedrijfsongeval moest hij van baan veranderen. 'Op mijn 46e heb ik nog een HBO-opleiding gevolgd voor de groothandel, waarna ik ging werken bij een groothandel voor tandtechniek. Dat heb ik gedaan tot aan mijn pensioen.' Arno trouwde met Ria. Samen kregen ze een zoon en een dochter en vier kleinkinderen.

Geschiedenis van Ewijk

'Mijn hobby? Ik hou erg van fotograferen en verdiep mij graag in het verleden van Ewijk. Toen ik pas in Ewijk woonde was het er nog kleinschalig en rustig. Je zag overal kleine boerderijtjes en onverharde wegen. Maar nu ik na meer dan zestig jaar terugkijk naar die tijd herken ik het bijna niet meer. Dat is een van de redenen waarom ik mijn vrije tijd graag vul met dorpsverhalen, en met het plaatsen van oude foto’s op mijn website. Helaas is dat werk wat op de achtergrond geraakt. Ik heb namelijk nogal wat tijd en energie gestoken in het schrijven van 100 Jaar Kerk in Ewijk. En niet alleen dat. Ook 75 Jaar Vrijheid – Ewijkse oorlogsverhalen is mede door mij geschreven.

Zoekend naar gegevens in mijn eigen archief kwam ik teksten en foto’s tegen van mijn vader, die nooit over de tweede wereldoorlog en die van Indië heeft willen praten. Nu wil ik graag op papier zetten wat mijn vader ooit heeft vastgelegd, samen met de bijbehorende foto’s. Maar dat betekent dus wel dat de website van Oud Ewijk (oudewijk.nl) voorlopig nog niet aan de beurt komt, hoe graag ik dat ook wil.'

Arno voelt zich echt een Ewijker ('niet geboren, wel getogen') en is betrokken bij de gemeenschap, onder andere via de contactraad. Hij vraagt zich ernstig af hoe het nu verder moet, met al die coronatoestanden. 'Tja, hoe lang blijven we daar nog last van hebben, en wat zijn op langere termijn de consequenties voor iedereen? Blijven er nog genoeg vrijwilligers beschikbaar voor de verschillende verenigingen en clubs?'

Heilige Franciscus

'Een ander punt is het sluiten van de kerken. Er verdwijnt steeds meer. Een jaar of acht geleden zocht ik iets achter verpleeghuis Waelwick. Onder een grote berg klimop en brandnetels kwam ik plotseling een beeld tegen. Na heel wat getrek en gesjor lukte het me de Heilige Franciscus onder de rommel vandaan te halen. Ik heb het beeld vervolgens met veel moeite schoon kunnen maken en ben er trots op dat het nu weer zichtbaar is voor iedereen, op een fraaie sokkel in de tuin van Waelwick. Vroeger stond het tegen de topgevel van het verdwenen klooster, ongeveer tien of vijftien meter hoog.'

Ondanks de groei van Ewijk ziet Arno toch dat het karakter van zijn dorp behouden blijft. 'Je kunt er leuk wandelen en fietsen, maar ik vind het jammer dat je er niet zo gemakkelijk een kopje koffie kunt krijgen onderweg. Daar zou wat mij betreft wel wat meer aandacht voor mogen zijn.'