De Maas & Waler dat ben ik: Hilda Gesthuizen

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam:                        Hilda Gesthuizen
Leeftijd:                        73 jaar
Woonplaats:                Batenburg

Hilda woont al sinds haar geboorte in een karakteristiek witgeschilderd huis midden in Batenburg. 'Ik kom uit een gezin van maar liefst zeventien kinderen, waarvan ik de jongste ben. Ons gezin was hecht en warm; ik voelde mij altijd erg veilig met mijn oudere broers in de buurt. Mijn vader was boer en hield koeien, kippen, varkens en een paard. Na de lagere school wilde ik wel verder leren, maar dat mocht niet. Ik ben een talenmens en ik wilde heel graag Frans gaan doen, maar ik moest gaan werken op mijn veertiende.'

Rust

'De rust hier in het dorp is geweldig. Ik zeg altijd: drukte kun je opzoeken, maar rust heb je hier gewoon, zomaar bij huis. Ik lees graag. Op het moment ben ik een boek aan het lezen van een Koreaanse boeddhistische monnik. Het gaat over rust in deze drukke wereld. Echt een superboek!'

Oma Pietje

Een andere hobby van Hilda is koken. Ze probeert van alles uit, en als iets niet bevalt maakt ze het nooit meer. Dat koken doet ze ook in het dorpshuis, eenmaal per maand. Daar maakt ze in een piepklein, geïmproviseerd keukentje zonder aanrecht ('eigenlijk is het een kleedkamertje') driegangenmaaltijden met mensen met een beperking van de dagbesteding Oma Pietje. Ieder heeft zo zijn eigen taak; de een helpt haar mee in de keuken, een ander ontvangt de gasten of serveert de gerechten uit aan inwoners van Batenburg. 'Je kunt wel zeggen dat ik een mensenmens ben. Daarom ook ben ik gastvrouw bij de Zonnebloem. Een jaar of vijf geleden heb ik meegeholpen met het opstarten van een zorgcoöperatie in Batenburg. Wat we doen? We zorgen waar nodig voor vervoer, voor boodschappen, voor kleine klusjes, maar ook staan we klaar voor een wandelingetje of een gesprek. Het loopt allemaal erg goed.' Uit die activiteit is er een koffie-inloopochtend ontstaan, tweemaal per maand.

Mondkapjes

Vroeger maakte ze vaak kleding. Nu is Hilda al een paar weken bezig met het maken van mondkapjes. 'Die gaan naar wie ze maar nodig heeft, ik heb er al een stuk of zeventig af. De kleinkinderen willen ze ook hebben, maar dan moeten ze wel per se zwart zijn', glimlacht ze.

Vrije tijd

In de tuin zorgt Hilda voor de bloemen. Haar man Tonnie is van het poten en zijzelf is van het oogsten. 'Ik kan geen dooie blaadjes zien, dat is wel een beetje een gekke tic van me, maar ik knip ook de heg.' Ze heeft af en toe tijd voor een partijtje tennis en wat yoga-oefeningen, speelt toneel bij de plaatselijke toneelclub en is begaan met het dorp. Vooral de leefbaarheid van Batenburg gaat haar aan het hart. 'Ons dorpshuis De Hostert is niet meer geschikt. Gelukkig wordt er een nieuwe MFA gebouwd, daar bij het voetbalveld, weet je wel.'

Herindeling

'Omdat ik me betrokken voel bij het wel en wee van Batenburg heb ik een poos deel uitgemaakt van de gemeenteraad, nog voor de gemeentelijke herindeling was dat. Later werd ik lid van de commissie die de voorbereidingen voor de nieuwe MFA begeleidde, en mocht toen meedenken over de ontwikkelingen en over wat er met de grond en het oude pand moest gebeuren. Die commissie bestond uit mensen van iedere leeftijdscategorie uit het dorp. Ik ben een poosje bang geweest dat het hart uit Batenburg zou verdwijnen, maar nu geloof ik wel dat het goed komt. Het blijft toch erg jammer dat de kerk verkocht is. Misschien komen er appartementen in, maar appartementen in een dorpje als Batenburg, ik weet het niet…' verzucht ze. 'Ja, weet je, als je in een dorp woont wil je toch met je voeten op de grond wonen, lijkt mij.'

Toerisme

'Gelukkig is de Mariakapel nog toegankelijk, en ik denk - en hoop - eigenlijk dat Batenburg nooit uit zal groeien tot een groot dorp.' De vele fietsers, motorrijders en andere toeristen die het dorp bezoeken storen haar in het geheel niet, want ze vindt dat het moet leven, het moet niet langzaamaan leeglopen of een openluchtmuseum worden. 'Die toeristen voelen vaak goed aan dat ze hier zomaar met iedereen op straat een praatje kunnen maken. Leuk hè!'

Door Ton van Hulst