De Maas & Waler dat ben ik: Marion van de Veerdonk

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Door Ton van Hulst

Naam:                 Marion van de Veerdonk
Leeftijd:                 61 jaar
Woonplaats:         Appeltern

'In het Brabantse Vinkel werd ik geboren, als boerendochter. Ons gezin telde vier meisjes en een jongen. Mijn ouders hadden thuis een gemengd bedrijf, ik moest altijd meehelpen op de boerderij. Keihard werken was dat, melken, hooien, houtzagen. Op maandag was het wasdag, nog voor ik naar school ging. Daarna haastte ik mij om nog op tijd in de les te komen. We deden alles met de hand. Mijn vader had eigenlijk liever gehad dat ik een jongen was geweest. Ik was de sterkste van de meiden, en mijn ouders kleedden me ook als een jongen. Als je naar de winkels moest of verder weg had je alleen maar een fiets, we hadden thuis geen auto.'

Sport

Marion vertelt dat ze eigenlijk altijd alles zelf heeft gedaan. 'Door dat harde werken ben ik bijna als vanzelf in het sporten gerold. Ik was altijd al een beetje jongensachtig en kreeg uit school vaak een hele stoet jongens achter me aan; die wilden graag met mij voetballen, maar ik moest dan wel eerst een uur meewerken op de boerderij.' Het is dan ook niet verwonderlijk dat sport een grote rol speelt in haar leven. Ze volgde een opleiding aan het CIOS, waar ze een groot talent bleek te hebben en duidelijk uitblonk in verschillende sporten, zoals handballen, dans, judo en hardlopen. 'Op een bepaald moment liep ik zelfs mijn leraar eruit tijdens een testdag… In het tweede jaar eindigde ik van de ongeveer 800 aanmeldingen als zesde. Ja, daar ben ik wel een beetje trots op hoor.'

Voetbal

'In die periode trainde ik ook in Zeist bij het Brabants elftal. Ik heb zelfs een paar oefenpotjes met het Nederlands elftal mee mogen doen.'
Vanwege de liefde kwam Marion in Appeltern terecht. Samen met haar man knapte ze een oud huisje op en ze voetbalde in een geweldig leuk en goed team bij AAC, tien jaar lang.

'Tja, ik trouwde op mijn dertigste, kreeg mijn eerste kind op mijn veertigste en toen ik vijftig was werd ik weduwe. Maar ik kon het sporten toch niet laten. Er kwam eens iemand langs van de bond, die mij vroeg mee te doen met de jeugd onder de achttien. Maar ik ben al dertig, zei ik. Zó’n gezicht natuurlijk!' Tijdens een wedstrijd in Wamel werd ze een keer onderuit geschopt door een tegenstandster. 'Zo, nu weet ik zeker dat je niet wint!' kreeg ze naar haar hoofd geslingerd. En wie won de wedstrijd? Juist.'

Zolang Marion in Appeltern woont geeft ze les aan, merendeels, ouderen. Aerobic, maar vroeger ook turnen en jazzballet. Vanuit Dijkensport.nl, waar ze de organisatie al jaren adviseert, heeft ze nu een loopgroepje, en sinds een half jaar ook een hartpatiëntengroep.

Alpe d’HuZes

'Mijn man was erg betrokken bij de Alpe d’HuZes. Het jaar 2010 was zijn topjaar. Helaas kon ik toen niet mee naar dat evenement, maar hij wordt nu nog steeds geëerd op die beroemde berg. Eigenlijk wilde ik daar dit jaar met familie, vrienden en kennissen voor hem gaan fietsen, we zijn al druk aan het trainen, maar helaas gaat het nu niet door.'

Landelijk leven

Thuis tuiniert Marion graag. 'Ik heb heel veel grond met hoogstamfruitbomen. Kijk, dit zijn peren, Doyenne du Comice, en hier staan wat bomen met Conference. Voor de ruime tuin en mijn kippen, herten en eenden heb ik al een aantal jaren hulp van een zogenaamde zorgjongen. Nu wil ik mensen ontvangen die tot rust willen komen in deze landelijke omgeving. Ik zou ook wel met gehandicapten of asielzoekers willen werken. Dan kunnen ze zich hier heerlijk ontspannen in de natuur. Het fraai gelegen tuinhuisje verhuur ik soms aan Vrienden op de Fiets.' Op het aan haar grond grenzende water drijven twee zwanen, de rust zelve.

Appeltern

'Ik wil hier beslist niet weg, want Appeltern is een mooi dorp, maar helaas zijn er niet zoveel verenigingen meer. Ik moet wel even kwijt dat ik nogal wat last heb van de vele fouten die de gemeente West Maas en Waal heeft gemaakt, ook in de tijd dat mijn man ziek was. En het is nog steeds niet verbeterd. Ik heb er behoorlijk wat moeite mee dat een gemeente je dit allemaal aan kan doen…'