Column Bas van der Hoeven: Elpees

De eerste elpees die ik kocht zijn inmiddels 55 jaar oud. Alle concurrenten - banden, cassettes, 8-tracks - van de langspeelplaat zijn een zachte dood gestorven en de cd leidt een kwakkelend bestaan. Daarentegen is de vinylschijf, na een wonderbaarlijke reanimatie, weer springlevend. Een beetje muzikant laat zijn toonkunst weer in zo’n magische zwarte schijf persen.

Hoe kan dat? De geluidskwaliteit is niet echt beter, zeker niet als platen wat ouder zijn en knisperen en kraken alsof iemand met grote eetlust en een zak chips in de kamer zit. Het bedieningsgemak is vergeleken met de cd-speler of laptop regelrecht belabberd en wat nemen die kartonnen hoezen veel plaats in. Ze gaan ook stinken, vooral de binnenkant. Ondanks al deze bezwaren kopen fervente muziekliefhebbers weer of nog steeds langspeelplaten. Het is niet alleen om nostalgische redenen. Ook jonge mensen zweren bij vinyl. (Web)winkels met tweedehands platen doen goede zaken, ook dankzij mij.

Voor mezelf weet ik wel waarom ik platen blijf kopen. Ik pleeg een inhaalslag. Ik weet dat je meer invloed op de toekomst hebt dan op het verleden, maar met vinyl is dat anders. In de jaren zestig had ik maar net genoeg geld om uit te gaan met vrienden. Die werkten al en konden wekelijks twee à drie langspeelplaten aanschaffen. Die mocht ik opnemen op een gekregen tweedehands bandrecorder.

Als ik een plaat héél erg mooi vond, spaarde ik tot ik die kon kopen. De vreugde om een nieuwe elpee was immens. Ik kende de muziek door en door, maar... stofkap omhoog, plaat uit de hoes, plaat opzetten, stofkap omlaag, gaan zitten tussen de twee piepkleine stereoboxen, wat gekraak en dan... schalden je muziekhelden door je kamertje.

Ik draai de afgelopen maanden weer veel platen. De hoezen ruiken naar bier, wiet en weemoed. Heerlijk!