Vitaal

En ineens waren daar de vitale beroepen. Banen die onmisbaar zijn in onze maatschappij. Werk dat volgens onze regering ver uitsteekt boven de nuttige arbeid van de gemiddelde ‘keihard werkende Nederlander’.

Medewerkers van zorginstellingen, hulpdiensten, vervoersdiensten en opleidingsinstituten weten nu al dat ze na deze pandemie topsalarissen gaan verdienen. Eindelijk krijgen onze fronthelden de waardering die ze toekomt. Dat is mooi.

Waar dat geld vandaan moet komen? Simpel, we verlagen of schrappen de lonen van de overbodige tussenlaag. De mensen tussen directie en productie die zich manager noemen en niets toevoegen aan het bruto nationaal product. Zonder hen zal de productiviteit per werknemer zelfs stijgen en arbeidsvreugde naar ongekende hoogte stijgen. Fluitend vervult Nederland zijn heilige plicht.

Vitaal. Ik dacht daarbij onmiddellijk terug aan mijn moeder. De enige persoon in mijn jonge leven met een multifunctioneel, onmisbaar beroep. Ze verzorgde ons, snelde toe bij calamiteiten, onderwees ons en vervoerde ons achterop haar degelijke damesrijwiel. Dat alles met onblusbare energie en een hart vol onbaatzuchtige liefde. Huisvrouw zijn was het meest vitale beroep dat er ooit is geweest, en dat altijd onbezoldigd gebleven is.

Om die laatste reden was het gedoemd uit te sterven. Het werd niet betaald en dus ook niet gewaardeerd. Hoe kan iets dat gratis verkrijgbaar is van waarde zijn? Nou, juíst daarom. Vitaliteit voedt zichzelf. Dit in tegenstelling tot de contraproductieve inzet van zichzelf belonende managers, die een leven besteden aan gewichtigdoenerij en het camoufleren van hun overbodigheid.

Weg met die vergadertijgers die roofbouw plegen op werklustige mensen en hun creativiteit. Laat ze in verzorgingstehuizen voorlezen aan senioren, laat ze luiers vervangen, troost bieden, desnoods bingo’s organiseren. Laat ze zien wat leven inhoudt.

Wie weet worden het dan alsnog vitale burgers en heeft deze crisis toch nog iets opgeleverd.

Door Bas van der Hoeven