Raambiljet

Corona bedreigt onze gezondheid, onze welvaart en onze zorgeloze tv-avonden. Dat laatste is misschien de minst ernstige bedreiging, maar hinderlijk is het wel om avond aan avond eindeloze gesprekken over hetzelfde onderwerp te krijgen voorgeschoteld. Gesprekken met deskundigen waarin gesloten vragen en open deuren de sfeer bepalen.

Nog erger zijn de bekende Nederlanders die regelmatig hun licht mogen laten schijnen over wat het virus aanricht. Naast verhalen over de ontwrichting van hun eigen artiestenleventje, wagen ze zich aan voorspellingen omtrent de langetermijngevolgen voor de mensheid. Meestal blijft zo’n beschouwing steken in ‘Er gaan rare dingen gebeuren’ of ‘Het wordt nooit meer hetzelfde’.

Dat klopt. Veel is al veranderd. De felle kritiek op onze kortgeleden nog op alle fronten falende gezondheidszorg is gesmolten als ijs op een pelletkachel. Mensen met verzorgende beroepen zijn nu ‘helden in de frontlinie’. We applaudisseren voor ze op straten en pleinen.

Ook senioren worden weer gewaardeerd. Vanaf hoogwerkers feliciteren we onze (groot)ouders, omdat het kan nu we de paasdagen toch niet op Tenerife kunnen doorbrengen. Boeren die onlangs nog met ronkende tractoren op het Malieveld stonden ploegen weer gewoon hun eigen land om. Me-tootjes zijn dankzij anderhalve meter afstand onmogelijk geworden.

Er zijn ook buurtinitiatieven om medemensen bij te staan in deze moeilijke tijden. Bijvoorbeeld bij mijn jongste zoon in de straat. Hij kreeg van de buurtvereniging een rood en een groen A4 blaadje en een brief. Het verzoek was om bij welbevinden het groene vel voor het raam te hangen en in geval van nood het rode.

‘Zo kunnen we een beetje op elkaar kunnen letten’, stond in de brief.

Mijn zoon heeft het groene exemplaar al opgehangen.

Misschien een idee voor uw omgeving? Maken we samen de wereld een beetje mooier.

Door Bas van der Hoeven