Grappen

Ik merk in deze bange weken dat quarantaine bij me past. Eigenlijk ben ik al jaren een soort kluizenaar, een goddeloze monnik die alle bezigheden binnenshuis concentreert. En al heeft mijn klooster geen lange gangen, geen kapel én geen enorme tuin, ik vermaak me altijd in mijn eenpersoons abdij.

Ik schilder, timmer, lees, schrijf en tuinier. Ik fotografeer en kopieer, surf op het net en rammel wat op mijn gitaar. De dagen zijn voorbij voor ik het weet. Natuurlijk volg ik het nieuws op de voet. Radio, tv en kranten brengen zinvol en ook onbenullig nieuws over het virus dat de wereld in zijn greep heeft.

Via de sociale media stromen nu dagelijks coronagrappen binnen. Misschien omdat het aantal besmettingen afneemt, misschien omdat we wennen aan de plaag die ons teistert, misschien omdat het aantal doden maar een getal is, een abstract cijfer dat geen enkel effect heeft op onze emoties. Tenminste, zolang onze dierbaren gespaard blijven.

In mijn directe omgeving is nog niemand bezweken aan corona. Mijn lieve vriendin is weer opgekrabbeld en dus immuun en ik heb tot zover geen last gehad. In mijn dorp ken ik maar één man die is opgenomen, hij is niet in levensgevaar.

Ik weet dat humor kan helpen om ellende te doorstaan. Dat een grap soms als een veiligheidsventiel de druk van de ketel haalt. Dat lachen tot de tranen uit je ogen spatten bijzonder bevrijdend kan werken. Toch ben ik terughoudend met het maken van grappen over corona. Rake humor balanceert vaak op een smalle rand. Wat de een doet dijenkletsen wekt bij de ander diepe afschuw. Voor een goede mop bestaat geen recept. De ontvanger bepaalt de lading, die groeit uiteindelijk in zijn hoofd.

Tussen lachen en huilen zit een flinterdun wandje. Mildheid heelt, woede knaagt aan de ziel.

Bas van der Hoeven