De Maas&Waler dat ben ik: Michel Lepoutre

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Michel Lepoutre
Leeftijd:  65
Woonplaats: Druten

'Als achtste kind in een gezin van tien werd ik geboren in Wijchen, op een boerderij met voornamelijk akkerbouw. Vanaf mijn zesde jaar moest ik verplicht meewerken in het bedrijf. Dat was meestal nogal pittig, en als het weleens een paar dagen regende vond ik dat helemaal niet erg, want dan hoefden we niet naar het land. Maar nu, achteraf, kan ik zeggen dat deze harde leerschool me wel heeft gevormd. In die tijd was het motto: zuinig aan. Daar leefden we dus naar, en als jongere kreeg ik geen zakgeld, dat kenden we gewoon niet.'

Met de fiets
Michel deed de middelbare school in Druten. Omdat er in die tijd geen busverbinding bestond moest hij altijd, weer of geen weer, met de fiets. In de derde klas van de HBS bleef hij zitten, waarna hij over moest stappen op het nieuwe onderwijssysteem en de lessen verder volgde op de havo.

Nieuw-Zeeland
'Ik kreeg wiskunde van leraar Dirk de Ruiter, een geniale man die mij ontzettend veel plezier in wiskunde heeft gegeven. Daar heb ik mijn hele leven voordeel van gehad. Toen ik de havo had afgerond schreef ik mij in bij de HEAO in Arnhem, om daarna door te gaan met een studie bedrijfseconomie in Tilburg. Mijn puberteit zette vrij laat in, daarom stuurde mijn vader mij op mijn tweeëntwintigste voor vier maanden naar Nieuw-Zeeland. Ik weet nog dat hij mijn ticket voor de heenreis voor mij betaalde, en dat ik de terugreis zelf moest zien te verdienen. Natuurlijk ging niet alles ineens goed: op een bepaald moment had ik nog maar driehonderd dollar op zak en miste ik het vliegtuig in Bangkok en in Sydney. Er waren toen nog geen mobieltjes, dus ik moest het mooi allemaal zelf uitzoeken.' Michel staart even veelzeggend naar het plafond als hij zegt: 'Ik begrijp nu nog steeds niet hoe ik dat toen allemaal gered heb… Er was namelijk helemaal niemand die mij corrigeerde als ik iets fout deed. Nu voel ik dat nog: ik houd er niet van gecorrigeerd te worden.'

Rabobank
Veertig jaar geleden trouwde hij, en in 1983 verhuisde hij naar Druten. Er kwamen drie kinderen, die allemaal in Druten wonen, en vier kleinkinderen, met een vijfde op komst. 'Ik moest in militaire dienst, en daarna heb ik kort bij een vleesverwerkend bedrijf gewerkt. Vervolgens heb ik dertien jaar bij de Rabobank een mooie carrière gehad. In 1992 werd ik directeur van de Rabo in Doetinchem. Daar heb ik het precies één dag volgehouden. Ik zat natuurlijk nog in mijn proeftijd en zag het al meteen niet zitten, gelijk na die eerste dag. Dat werd niet erg op prijs gesteld. Maar de gedachte mijn hele leven bij een bank te moeten werken benauwde me gewoon, en rond mijn veertigste begon er iets in mij te kriebelen.

Ik kwam, kort na de val van de muur in Oost-Europa en China terecht, waar ik een organisatie voor schriftelijk onderwijs opzette, met veel succes. We hadden werk in twaalf landen en de helft van mijn tijd bracht ik door in het buitenland.' Echter na een poos was Michel het reizen over en weer helemaal beu en zocht hij wat anders.

Boekenclub
'Eind jaren ’90 begon ik in de Oekraïne met een boekenclub, hoewel ik toen nog nauwelijks het verschil kende tussen fictie en non-fictie. Ik besloot series in te kopen die hier ook veel gelezen werden, en bezocht daarvoor onder andere de Frankfurter Buchmesse en een beurs in Chicago (VS). En verdraaid: die series verkochten geweldig. Ons bedrijf groeide hard, en ik zag mij verplicht de hypotheek op mijn huis te verhogen om die groei te kunnen financieren. In 2006 verkocht ik het bedrijf aan Bertelsmann.'

Wethouder
Michel bekleedde vanaf 2002 de functie van raadslid in de gemeente Druten. 'Maar in 2004 werd ik uit de coalitie gezet, omdat ik volgens anderen te weinig fractiediscipline had. Toen we in 2006 als Dorpslijst Druten, nu Kernachtig Druten, de verkiezingen wonnen moest ik uiteindelijk wel wethouder worden. Hoewel ik van huis uit tamelijk anti-overheid was, heb ik toch respect gekregen voor al die ambtenaren die met meestal beperkte middelen allerlei taken moeten uitvoeren. Ik heb van deze tijd genoten, maar nu, na veertien jaar, is het mooi geweest.'

Door Ton van Hulst