Lege agenda’s

Mijn zieke vriendin woont al twee weken bij mij. We weten niet of ze corona heeft, dat kan alleen door een test onomstotelijk worden bewezen. Ze voelt zich slap, heeft keelpijn en hoest nachtenlang. Ik ben gelukkig nog op de been. We leven als twee oudjes in een verzorgingsappartement, schuifelend tussen tv en toilet, omringd door pillen en poeders. Ik haal om de drie, vier dagen boodschappen om niet te verhongeren, verder kom ik de deur niet meer uit. Niemand komt op bezoek. Corona heeft ons toekomstbeeld naar het nu gesleept: twee eenzame bejaarden.

Wonderbaarlijk genoeg is het prettig. Het leven is overzichtelijk en simpel geworden. Onze agenda’s zijn leeg, we leven van dag tot dag, spellen de krant, volgen de actualiteiten, zitten bij de houtkachel met een glas wijn en een boek of kijken Netflix. Nu ze opknapt en haar oude energie langzaam terugkeert, lijkt het virus verslagen. We hebben onszelf immuun verklaard. Wel vermijden we nog enkele weken contact met anderen om niemand te besmetten.

Buiten onze muren woedt een oorlog. Legers van microscopisch kleine vijanden sluipen grenzen over, reizen mee in vliegtuigen en op boten en vreten ons van binnenuit op. In enkele maanden tijd doet het coronavirus waar homo sapiens duizenden jaren over deed: de hele aardbol in bezit nemen.

Helaas zorgt deze gemeenschappelijke vijand niet voor verbroedering. De volkeren sluiten zich niet aaneen tot één front. Regeringsleiders denken dat hún land het wel alleen zal redden. Deze oorlog zal ons in een mondiale economische recessie storten die jaren kan aanhouden.

Maar wij, mijn vriendin en ik, wij hebben in deze periode iets teruggevonden wat mét ons veel mensen kwijt waren: tijd en aandacht voor jezelf en voor elkaar. Als we dat na deze crisis in stand kunnen houden, heeft de coronaramp ook iets opgeleverd.