Scrabble

Deskundigen voorspellen nu al wereldwijde geboortegolven en scheidingspieken als neveneffect van het alles ontwrichtende coronavirus. Twee plagen die mijn deur voorbij zullen gaan. Ik heb trouwboekje noch samenlevingscontract en de vrouwen die een kind van me willen zijn helemaal op. Er zijn meer redenen waarom de ophokplicht mij niet zo raakt. Ik hoef al vijf jaar niet meer naar mijn werk en ben een thuiszitter met weinig bezigheden buitenshuis en des te meer binnen. Minpunten zijn er wel. Ik zie mijn kinderen niet meer. We bellen, maar dat blijft surrogaat als je gewend bent samen te lachen, te eten, drinken en discussiëren.

De vrijdagwandeling met twee vrienden is even stopgezet. Ik mis de kameraadschap. De gesprekken, de frisse lucht, de vergezichten, de gezamenlijke lunch. Bovendien is mijn vriendin tijdelijk bij me komen wonen zodat we elkaar dagelijks kunnen steunen, nu ook in tegenspoed. Dat leek goed te gaan, totdat ze met scrabbelen in één klap 74 punten scoorde op een plek waar ik na drie beurten afwachten eindelijk een briljant woord kon leggen.

Dat was nog tot daaraan toe, maar daarna begon ze me belerend toe te spreken; dan moest ik maar niet sparen. Het triomfantelijke lachje dat hierop volgde was de druppel. Ik gooide de letters over tafel en ging mokkend de vaatwasser inruimen.

Kort daarna belde een vriendin. Die vertelde dat haar zus haar oudste zoon was verloren. Pas 51 jaar oud. ‘Dat is bizar. Ik kan niet naar de begrafenis en niet eens naar háár toe om haar een knuffel te geven’, zei ze. Ik schaamde me diep. Ik, kleingeestige sukkel, die boos werd omdat iemand anders - mijn geliefde nota bene - een bordspel handiger speelt dan ik.

Terwijl buiten een onstuitbaar lijkende pandemie duizenden slachtoffers eist en de wereldeconomie ontwricht.