Column Bas van der Hoeven: Hamsteren

Twee weken geleden schreef ik nog relativerend over het coronavirus. Ik zag de wereldwijde griepgolf meer als een mediahype dan als een reële bedreiging. Nu is het hele land platgelegd om verdere snelle verspreiding te voorkomen en is de wereldeconomie ernstig verkouden.

De situatie doet me denken aan de bijna-watersnoodramp in 1995. De dijken stonden op doorbreken, we moesten evacueren. Ook de oliecrisis van 1973 komt weer in herinnering. Benzineschaarste, autoloze zondagen, angst dat het nooit meer zou worden zoals het was. En, nog dieper in de vorige eeuw, in 1962. Het jaar van de Cubacrisis. De Derde Wereldoorlog dreigde. Amerika en Rusland brachten hun atoomwapens in stelling. De Nederlandse regering stuurde foldertjes rond; bij een aanval konden we het beste onder de trap schuilen.
Bovenstaande bijna-rampen leidden tot ongekende solidariteit. We ruimden elkaars huizen uit voor de evacuatie, we rolschaatsten samen op de autowegen. In 1962 keken we allemaal naar die ene tv die de buurt rijk was hoe het armpjedrukken tussen Kennedy en Chroetsjov zou aflopen.

Hoewel premier Mark Rutte zich in zijn tv-toespraak presenteerde als de vader des vaderland, voel ik die eenheid nu toch minder. Eenlingen hamsteren zoveel wc-rollen dat de massa zich straks met krantenpapier moet behelpen. Tenminste in Nederland, in Frankrijk zijn vooral de schappen voor wijn en kaas leeg. In Duitsland is de bratwurst op de bon. Elk volk zo zijn eigen prioriteiten, zullen we maar zeggen.

Ik heb mijn griepje overwonnen en woon tijdelijk samen met mijn zieke vriendin. Ze heeft volgens mensen die ervoor hebben doorgeleerd geen corona, maar gewoon een flinke verkoudheid opgelopen. Dat hoop ik dan maar. Ik verpleeg haar alsof het onze laatste dagen samen zijn.

Deze situatie doet iets met onze lat-relatie.

Gisteren zei ze: “Laat iedereen maar doen wat-ie wil.

Wij hamsteren liefde.”