Met de koeien naar Zeewolde

Het is maandag 30 januari. Wie normaal naar zijn werk zou gaan, heeft nu andere prioriteiten. Er is een dringend evacuatieadvies uitgegeven en iedereen uit Maas en Waal dient te vertrekken en een onderkomen elders te zoeken. Het gebied is niet veilig, omdat het water van de Waal blijft stijgen. De dijken kunnen het begeven. Meters water kan er komen te staan op enkele plekken in het gebied. Gelukkig hielden de dijken het water tegen. Maar de schrik zat er goed in bij de mensen. De Maas en Waler sprak Leo en Ans Verbruggen; een boerengezin met ruim vijfhonderd stuks vee.

'We begonnen onszelf af te vragen, wat als. Wat als het water komt, wat als we weg moeten? Deze vragen stelden we onszelf vaak op een van de dagen voorafgaand aan de evacuatie.'

'We hadden destijds contact met het waterschap en elke dag werden de waterstanden bekeken en berekend. Als ondernemer diende je een plan te maken, want wat als het water kwam, waar moest je dan beginnen?'

Plan in duigen

'Het plan was klaar. We zouden het vee naar de buurman brengen en alles wat geslacht moest worden, werd geslacht. Later kregen we te horen dat we moesten evacueren en onze buurman ook. Dus dat plan viel in duigen. Voor het huis was alles geregeld. De meubels kwamen op de hooizolder op stropakken te staan en de kleding hingen we in de nok van het huis.'

Zeewolde

'Uiteindelijk kwamen we in contact met een boer die ons een leegstaande boerderij kon bieden. Dit was in Zeewolde, nota bene zeventien meter onder zeeniveau. Er werd nog gevraagd of we eerst wilden komen kijken, maar daar was geen tijd voor. We besloten daar naartoe te gaan.'

Alles stond klaar

'Het was die betreffende maandagavond, 30 januari. Om acht uur 's avonds waren de koeien gemolken, en ze werden vervolgens per veewagen vervoerd naar Zeewolde.'

'De volgende dag werd de rest opgehaald. Maandagnacht kwamen we aan in Flevoland, en konden de koeien de stal in. De man met wie we contact hadden gehad, had alles netjes klaarstaan. De boxen waren gestrooid met zaagsel en het voer stond klaar. Beter hadden we ons, naar omstandigheden, niet kunnen wensen.
We wisten niet hoelang we weg moesten blijven door het hoge water. Uiteindelijk viel het allemaal mee en mochten we na vijf dagen weer naar huis, maar wij bleven. Met het voer dat er besteld was, konden we de koeien twee weken voorzien van voedsel. Zaterdag, een week later, gingen we met alle koeien weer naar huis.'

Vakantie

'Onze oudste dochter zei naderhand: 'We gaan nooit op vakantie, nu gaan we één keer en nemen we de koeien ook nog mee'.'

Door Hanneke de Vries-Hoefnagel