De Maas & Waler dat ben ik: Yvonne Koopman

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam:                Yvonne Koopman
Woonplaats:        57 jaar
Leeftijd:                Beuningen

Yvonne komt uit Delft, waar ze is geboren en ook heeft gewoond. Toen haar vader bij de KEMA in Arnhem ging werken, verhuisde het gezin naar Oosterbeek en vervolgens naar Zevenaar. Daar volgde ze de middelbare school. Na een opleiding tot leraar gezondheidskunde en huishoudkunde op de Gelderse Leergangen stond ze kort voor de klas, waar ze onder andere kooklessen gaf.

Reizen

'Helaas was er toentertijd weinig werk op dat gebied en besloot ik naar het buitenland te gaan. Ik werkte voor Hotelplan als reisleidster in het voormalige Joegoslavië en organiseerde daar bijvoorbeeld excursies naar Venetië, met de boot. Op zo'n boottocht kon ik vaak wat nader kennismaken en een leuke band opbouwen met de vakantiegangers, als we een uurtje of vier op het dek lagen te zonnen en te praten. Een mooie tijd was dat. Maar ik zat er ook regelmatig in het ziekenhuis, om gasten bij te staan die op een zee-egel waren getrapt. Ondanks vele waarschuwingen stapten mensen telkens weer zonder waterschoentjes de zee in. Een half jaar heb ik op Kreta gezeten, en soms begeleidde ik wintervakanties.'

KLM

Yvonne leerde haar man kennen op haar werk. 'Hij had een baan op het kantoor van Hotelplan, en ik werkte toen inmiddels bij de alarmcentrale van de ANWB. Nou, dat was me toch een beetje te saai hoor. Nu werk ik al weer 31 jaar bij de KLM en vlieg ik de hele wereld over. In al die tijd is het werk niet wezenlijk veranderd, maar de passagiers wel. Je ziet bijvoorbeeld meer oudere mensen een vliegreis maken, in vergelijking met vroeger. En het publiek is duidelijk mondiger geworden, soms zelfs agressief. Gelukkig heb ik het nooit meegemaakt dat ik iemand in de boeien moest slaan, maar die dingen hebben we wel aan boord. We worden van tijd tot tijd goed getraind door de Marechaussee.'

Heftige gebeurtenis

Dan vertelt ze over een heftige gebeurtenis die haar altijd is bijgebleven. 'We zaten op een lange vlucht, veertien uur. Een van de passagiers, een oudere vrouw, ademde moeilijk. We zetten haar een zuurstofmasker op, maar korte tijd daarna overleed ze. Ze bleek al terminaal ziek te zijn. Gelukkig was er een arts in het vliegtuig, en die adviseerde haar gewoon in haar stoel te laten zitten. Het was nog midden in de nacht ook, en we wilden natuurlijk geen paniek zaaien. Na de landing was het nog niet over. Gelijk allerlei politie erbij, want die wilden uiteraard weten of het een natuurlijke dood betrof, en ik moest een hele stapel formulieren invullen.'

Ver weg

Toch geniet Yvonne van haar werk hoog in de lucht, samen met haar collega's. 'Je wordt voor dit werk aangenomen vanwege je dienstbare instelling. Je vliegt vrij vaak met collega's die je niet kent, dan moet je zo'n team dus telkens opnieuw opbouwen. Nu ik senior purser ben, heb ik wel eens wat moeite met stewardessen die net begonnen zijn en mij even vertellen hoe ik het werk moet doen. In het algemeen is het respect onderling wel wat afgenomen, dat zie je trouwens overal. Maar verder is het toch erg fijn, als je tussen twee vluchten door in een luxe hotel mag verblijven. We moeten verplicht overnachten in een hotel waarvan de kamers geblindeerd kunnen worden, zodat we overdag goed kunnen slapen, en dat zijn bijna altijd de luxe vijfsterrenhotels met vierentwintiguursservice. Je hebt dan in feite een paar dagen ergens ver weg op de wereld, waar je een klein beetje een vakantiegevoel kunt beleven. Maar als senior purser wordt er wel van mij verwacht dat ik altijd bereikbaar ben.' Yvonne heeft in de wereld heel wat armoede gezien. 'Daarom hebben we als crew het zeer succesvolle Wings of Support, waarvan ik donateur ben, opgericht, voor school- en andere projecten in arme landen.' Yvonne wil doorvliegen tot haar zestigste, wanneer ze met pensioen mag. Nu werkt ze nog vijftig procent.

Omgeving

'Mijn man Herman is lid van de Harten4groep, een soort businessclub. Daardoor hebben we veel mensen leren kennen in deze omgeving waar we nu al ruim vijfentwintig jaar wonen. Ik houd van wandelen, in alle rust de omgeving bekijken en op die manier mijn hoofd leegmaken. Op het dijkmagazijn hier staat een mooi gedicht, dat moet je maar eens lezen.'

Door Ton van Hulst