Column Bas van der Hoeven: Volwassen

Mijn zoon vroeg of ik mee wilde naar de nieuwste Star Wars.

Dat klonk mij meteen als muziek in de oren. Letterlijk, want de soundtrack van de negende aflevering van dit ruimte-epos is weer van John Williams. Een componist die al zestig jaar bijdraagt aan het aanvaardbaar maken van het onmogelijke op het witte doek.

Wat waren de films Jaws, Jurassic Park, ET en Schindler's List - om er maar een paar te noemen - geweest zonder het muzikale genie van Williams? Precies. Ook de Harry Potter-films leunen zwaar op de nu eens vertederende dan weer verpletterende klanken van Williams.

Daar zaten we dus. Mijn oudste zoon en ik. Op een gewone doordeweekse middag. Op het pluche van Pathé, met een 3D-bril op en cola en drop binnen handbereik, keken we naar The rise of Skywalker. Bekende klanken, bekende personen, bekende beelden. Ik verdween in het verhaal waarin de toekomst van duizenden planeten in handen ligt van een paar machtsbeluste gekken en hun meedogenloze meelopers.

Na afloop zaten we in een café. Met bier en bitterballen. We herinnerden ons nog hoe we twintig jaar geleden, toen hij 10 was, samen in de bioscoop keken naar Star Wars, The phantom Menace. Via de films die we hebben gezien, kwamen we op de realiteit. Onze vervlochten levens. Hoe zijn geboorte mij volwassen heeft gemaakt, hoe hij op weg is naar volwassenheid zonder de verwondering te verliezen.

Via de actrice Daisy Ridley, die de film vol computeranimaties een menselijk gezicht geeft, kwamen we bij de vrouwen in onze levens.

Natuurlijk over zijn moeder, maar ook over bizarre ontmoetingen aan de rand van het smalle liefdespad.

We vertelden elkaar verhalen die we misschien met niemand hebben gedeeld. Met de kinderlijke openheid die alleen kan ontstaan uit volwassen vertrouwen.