Sophie Hooymans.
Sophie Hooymans. Foto: GER LOEFFEN

De Maas & Waler dat ben ik: Sophie Hooymans

Mens De Maas&Waler dat ben ik

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.


Naam:                Sophie Hooymans
Woonplaats:        29 jaar
Leeftijd:                Ewijk

'Ik ben in Druten geboren, heb in Wamel gewoond waar mijn vader het boerenbedrijf van mijn opa heeft overgenomen. Ik heb een erg goede en fijne jeugd gehad, waarin ik beschermd en liefdevol op kon groeien. Op de boerderij zat ik tussen de dieren, waaraan ik nog steeds goede herinneringen overhoud.' Al op vroege leeftijd begon Sophie met dansen. Dat hield ze vol tot ongeveer haar 18de jaar, toen ze vond dat het tijd werd haar horizon te verbreden. 'Ik ging naar het SSGN in Nijmegen, omdat ik wist dat er op die school veel aandacht werd besteed aan sport. Daarna heb ik nog een poosje Event management gestudeerd in Breda. Op mijn twintigste verhuisde ik naar Druten. Zes jaar heb ik daar gewoond, en ik zat er in de politiek, voor de partij Sociaal Maas en Waal. Daar heb ik veel geleerd, het vormde trouwens tevens een mooie link met de opleiding Culturele en Maatschappelijke Vorming die ik toen volgde. Daarbij leer je onder andere hoe je evenementen op kunt zetten.
Vervolgens verhuisde ik opnieuw. Naar Nijmegen dit keer.' Natuurlijk hield Sophie wel contact met Maas en Waal. Nu is ze zelfstandig bezig in de zorg, na weer een andere opleiding. 'Ik kom met veel verschillende doelgroepen in aanraking. Toevallig kom ik nu net terug van mijn werk in een gevangenis.'

Bosnië

In 2009 bezocht ze voor de eerste keer Bosnië. Ze werd meteen verliefd op het land en zette noodhulp op. Ze regelde medicijnen en kleding en organiseerde moestuinen voor de bewoners daar. 'Maar in 2015 had ik het gevoel dat ik toch meer wilde betekenen.'

Just Sophie

'Ik stopte met de stichting waarvoor ik toen werkte en besloot mijn eigen stichting op te richten: Just Sophie. Wat wij doen? Voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt zetten we lunchrooms op, volgens het principe van Brownies en Downies, een concept dat we vanuit Nederland exporteerden naar Bosnië. Het mes snijdt zodoende aan twee kanten: de 'zorgvragers' worden geholpen en de inwoners van het plaatsje (Mostar, van die beroemde brug) kunnen ergens heerlijk gaan lunchen.'

Zorghart

'Ik besteed hier veel tijd aan. Ik heb een zorghart, zeg ik altijd, en het maakt me blij als ik iets kan doen voor mensen met problemen.
We zouden dit ook wel in Nederland willen doen hoor, maar hier is alles zo bureaucratisch, zo ongelooflijk strak ingekaderd, dat je al gauw de moed verliest als je iets nieuws wilt organiseren. Overal heb je vergunningen voor nodig, en op die manier duurt het misschien wel jaren voordat je iets van de grond hebt. In Bosnië heb je wat dat betreft nog meer ruimte.'

Handen uit de mouwen

Sophie heeft ook letterlijk haar handen uit de mouwen gestoken, bijvoorbeeld bij het uitdelen van noodpakketten. 'Van sponsoren kregen we daarvoor lang houdbare levensmiddelen. De Stichting Mad Bosnia, die deels draait op donaties, is daar nog steeds actief. Een andere stichting, Los Rosales, met directrice Mirna Mezit is een centrum voor ongeveer 150 kinderen en volwassenen. Die stichting krijgt geen overheidssteun, omdat ze geen religie aanhangt. Nu kunnen mensen uit Mostar daar vijf dagen in de week genieten van een smakelijke lunch, terwijl de deelnemers allerlei vaardigheden leren. Het is de bedoeling dat de stichting steeds sterker wordt en uiteindelijk niet meer afhankelijk is van overheden.' Met duidelijke passie in haar stem vertelt Sophie over het mooie Mostar, dat ook wel het Californië van Bosnië wordt genoemd vanwege het mooie weer. 'Onze stichting zit niet zo ver van die bijzondere brug. Het is een prachtige stad, met sfeervolle oude straatjes in het centrum.'

'Ons kent ons'

Nu woont Sophie in Ewijk, samen met Wesley, maar deze plaats is een tussenoplossing, want ze wil toch weer terug naar het Maas en Waalse. 'Ik hou van het gemoedelijke en kleinschalige van de dorpen. De veelvoorkomende 'ons kent ons'-mentaliteit van kleine gemeenschappen is zeker iets moois, maar je moet er wel tegen kunnen. Ik vind het wel jammer dat jongeren tegenwoordig niet of nauwelijks geïnteresseerd lijken te zijn in politiek. Waarschijnlijk komt dat doordat ze (nog) niet inzien wat politiek voor hen kan betekenen. Maar het gaat natuurlijk wel over hun toekomst… .'

Door Ton van Hulst